Το iart.gr ζήτησε από ανθρώπους που ζουν από την Τέχνη, στηρίζονται σε αυτήν και τη στηρίζουν με τη σειρά τους, να πουν τη γνώμη τους για όσα συμβαίνουν στο χώρο, λόγω του Covid 19. Ο Νίκος Τερζάκης μιλά για την απαξίωση της τέχνης.
Θα ήθελα να μιλήσω για τη ζημιά που έχει πάθει ο καλλιτεχνικός χώρος λόγω της πανδημίας, με ένα απλό παράδειγμα: Στις 15 Ιουλίου έκανα αίτηση για να πάρω το επίδομα ανεργίας τουλάχιστον για τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες που δεν μπορούσα να δουλέψω καθώς δεν έγινε καμία συναυλία ενώ και τα ωδεία ήταν κλειστά. Από τον ΟΑΕΔ μου είπαν να ξαναπάω στις 25 Σεπτέμβρη όπως και έγινε.
Η απάντηση που μου δόθηκε ήταν ¨Κύριε Τερζάκη, η αίτησή σας απορρίφθηκε επειδή στις 22 Ιουλίου εργαστήκατε”. Η κυρία του ΟΑΕΔ μου έδωσε και το αντίστοιχο χαρτί. Της είπα πως από τότε δεν εργάστηκα καθόλου. Συμφώνησε πως όλο το καλοκαίρι δούλεψα μόνον μια φορά.
Το αποτέλεσμα όμως ήταν πως επειδή εργάστηκα αυτήν την μία φορά μέσα σε τρεις μήνες, απορρίφθηκε η αίτησή μου. Θεωρήθηκα εργαζόμενος και δεν είχα δικαίωμα να μπω στο ταμείο ανεργίας.
Με αυτό το παράδειγμα θέλω να δείξω πόσο πολύ η Πολιτεία έχει άγνοια σχετικά με το τι είναι ένας καλλιτέχνης, ένας μουσικός, ένας ζωγράφος, ένας ηθοποιός. Απλώς δεν μας δίνει καμία απολύτως σημασία. Βλέπει πως στην ουσία έχουμε να δουλέψουμε από το Μάρτιο και έδωσε – στην καλύτερη περίπτωση – ένα βοήθημα των 800 κι ένα των 500 ευρώ. Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου δεν έλαβαν τίποτα. Όταν ρωτούν έναν καλλιτέχνη τι δουλειά κάνει κι αυτός απαντά ας πούμε “μουσικός” η απόκριση είναι “ναι, αλλά τι δουλειά κάνεις;”
Ο κόσμος θεωρεί πως η μουσική, η ζωγραφική, η τέχνη γενικά δεν είναι δουλειά. Λυπάμαι, κύριοι, αλλά είναι δουλειά, όπως όλες οι άλλες. Όταν χαιρόμαστε με την Τέχνη, γιατί την έχουμε ανάγκη την Τέχνη, γελάμε, κλαίμε με την τέχνη, πρέπει λίγο και να τη στηρίζουμε. Δυστυχώς σε αυτήν τη χώρα αυτό δεν γινόταν ποτέ κι εξακολουθεί να μην συμβαίνει. Ευχαριστώ πολύ.