Διαβάζοντας για τον Προμηθέα όταν ήμουν παιδί, ένιωσα τεράστια συμπάθεια. Τιτάνας (κάτι σαν θεός δηλαδή), πολέμησε δίπλα στους θεούς ενάντια στους άλλους Τιτάνες, επειδή πίστευε πως είχαν άδικο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση αυτό. Κατόπιν, όταν ο Δίας (νικητής της Τιτανομαχίας με έπαθλο τον κόσμο) άρχισε να τυραννά τους ανθρώπους φτάνοντας να τους πάρει πίσω τη φωτιά, τόσο απαραίτητη για την επιβίωσή τους, εκείνος δεν δίστασε να την κλέψει και να την δώσει ξανά στο ανθρώπινο γένος. Η φριχτή τιμωρία του ήταν να αλυσοδεθεί από τον πρώην σύμμαχό του στον Καύκασο και να υποφέρει καθημερινά από την αιχμαλωσία, τη μοναξιά και το αφάνταστο μαρτύριο να πληγώνεται – επίσης καθημερινά – από έναν αετό που ερχόταν και του έτρωγε το συκώτι. Ξέρετε τον μύθο.
Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα πως υπάρχουν πολλοί που μοιάζουν με τον Προμηθέα κι ας μην είναι Τιτάνες. Είναι οι άνθρωποι που έχουν όραμα, καλή καρδιά και επιθυμούν την πρόοδο του συνόλου, όχι μόνον του εαυτού τους. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους, προδίδονται όπως κι εκείνος, τόσο από τους συμμάχους τους, όσο και από εκείνους που ευεργέτησαν. Καταδικάζονται σε πικρή μοναξιά, περιθωριοποίηση και υποφέρουν. Καθημερινά.
Αυτός είναι ο καμβάς πάνω στον οποίον δούλεψε ο Χρήστος Λιακόπουλος και δημιούργησε το έργο ‘Προμηθέας Εσταυρωμένος’, το οποίο σκηνοθετεί και ερμηνεύει. Μόνος του. Με τη βοήθεια ενός απλού βάθρου – βράχου και μερικών φωνών.
Το κείμενο του είναι απλό, ουσιαστικό και καίριο. Καταλαβαίνεις αμέσως τι θέλει να πει ο δημιουργός και νιώθεις ακριβώς αυτά που θέλει να νιώσεις. Το όραμα, η αποφασιστικότητα, η προδοσία, η μοναξιά, το παράπονο… Ποιος δεν τα έχει αισθανθεί, έστω και μια φορά στη ζωή του; Η κατάσταση του κόσμου δεν φαίνεται διαφορετική τώρα από ότι πριν τόσες χιλιάδες χρόνια. Ο άνθρωπος παραμένει ίδιος, το ίδιο και οι συμπεριφορές του, όλες οι συμπεριφορές του, καλές και κακές.
Θαύμασα τον Χρήστο Λιακόπουλο στην παράσταση για πολλούς λόγους. Πρώτα από όλα για το κείμενο, μια σύγχρονη τραγωδία βασισμένη στο παρελθόν, που αντανακλά στο παρόν, ίσως και στο μέλλον. Ύστερα, για την αυτοπειθαρχία, τη συγκέντρωση και την εξαιρετική απόδοση ενός τόσο πολυδιάστατου χαρακτήρα. Πρέπει να δείτε την παράσταση για να καταλάβετε τον άθλο του.
Τέλος, επειδή από όλα τα μηνύματα του έργου, το κυριότερο είναι και το πιο σπουδαίο: Η Ελευθερία να είσαι αυτός που θέλεις, να κάνεις αυτά που θέλεις και να μην υποκύπτεις. Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο.
Ο ‘Προμηθέας Εσταυρωμένος’ δεν είναι εύκολο έργο. Απαιτεί συγκέντρωση και από τον θεατή, καθώς είναι ιδιαίτερα πολυεπίπεδο.. Αξίζει όμως τον κόπο και τον χρόνο γιατί, έτσι βγαίνει κανείς γεμάτος από μια θεατρική αίθουσα, έτσι κρατά μέσα του αυτό που είδε κι έτσι, γίνεται καλύτερος. Και πιο ελεύθερος. Να πάτε.
Συντελεστές:
Κείμενο, σκηνοθεσία, φωτισμοί, κοστούμι, αντικείμενα σκηνής, μουσική επιμέλεια: Χρήστος Λιακόπουλος
Επεξεργασία ήχου: Σπύρος Αραβοσιτάς
Δημιουργία – επιμέλεια εικαστικών: Τζουλιάννα Νίκα
Κατασκευή κοστουμιού: Βάνια Αλεξάντροβα
Βοηθός σκηνοθέτη, φωτογραφίες: Τζένη Κουκίδου
Φωνή μητέρας: Σάρα Τερζή
Επικοινωνία – δημόσιες σχέσεις: Αντώνης Κοκολάκης
Παράσταση: Κάθε Σάββατο στις 17:00
Θέατρο Αλκμήνη – Αλκμήνης 8-12 Αθήνα 11854