Αγαπώ τη Μήδεια. Πολύ. Τη θεωρώ την πιο παρεξηγημένη από τις ηρωίδες, την πιο δυναμική από τις γυναίκες και την πιο ασυμβίβαστη. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως έχω δει πολλές Μήδειες στο θέατρο καθώς κάθε φορά ανακαλύπτω κάτι διαφορετικό. Αυτό μου συνέβη και στην παράσταση ‘Θα γίνω η Μήδεια’ που γεννήθηκε στο μυαλό του Σταύρου Μόσχη και υλοποιήθηκε από τον ίδιον και την Αναστασία Μπάρκα που το σκηνοθέτησε (και της ομάδας θεάτρου Exitus, να τα λέμε κι αυτά).
Ο Σταύρος Μόσχης αφηγείται το μύθο με έναν τρόπο που δεν έχω δει ποτέ ξανά. Ερμηνεύει ο ίδιος όλους τους ρόλους. Στη σκηνή μαζί του ο Γιώργος Μαγαλιός που δείχνει να γρατζουνά ένα βιολί. Λέω ‘δείχνει’ διότι τελικά ο ήχος αυτού του βιολιού ταιριάζει απόλυτα με τα όσα γίνονται στη σκηνή. Τον ηθοποιό βοηθούν μια σφουγγαρίστρα, ένας κουβάς, ένα αδιάβροχο κι ένα μήλο. Είναι ιδιοφυές πόσο τον βοηθούν.
Η παράσταση παίχτηκε τον Μάρτιο στη Θεσσαλονίκη κι αισθάνομαι ευγνώμων που ήρθε και στην Αθήνα. Έχει απίστευτη ένταση, πρωτοτυπία και καθηλώνει το θεατή. Ξεκινά ‘περίεργα’ και σίγουρα δεν περιμένεις αυτό που θα δεις. Το κείμενο βασίστηκε στην μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά που – τον ευχαριστώ για αυτό – το παραχώρησε στην ομάδα.
Ο Σταύρος Μόσχης με εντυπωσίασε, απλά. Το ταλέντο του είναι αναμφισβήτητο και πιστεύω πως θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον. Μας καθήλωσε.
Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της παράστασης κι αν διαβάσετε αυτό το κείμενο σας προτρέπω να πάτε να το δείτε. Ελπίζω πως θα συνεχίσει να παίζεται, είναι κρίμα να το χάσει το κοινό.
Κι αν ρωτάτε γιατί, ενώ τελειώνει γράφω αυτήν την κριτική, απαντώ ότι ακόμη κι αν χάσετε αυτήν την παράσταση τώρα, – ελπίζω όχι – θα μείνει στο μυαλό σας και στην περίπτωση που ξανανέβει, θα πάτε να την δείτε. Πρέπει.