Η Ξανθή έχει τον άντρα της στο νοσοκομείο. Αντιμετωπίζοντας τις ελλείψεις της δημόσιας υγείας, προσπαθεί η ίδια να καλύψει τα κενά. Στην προκειμένη περίπτωση, ξαμολιέται να βρει ένα κλύσμα, απαραίτητο για την ανάρρωση του έτερου ημίσεως της, Μίστου. Το βρίσκει. Όμως, χάνει τον Μίστο. Κάπου περιφέρεται το στεφάνι της, αφήνοντας την μόνη με το Κλύσμα. Η Ξανθή, συνδιαλέγεται με το τόσο χρήσιμο αντικείμενο, κι εμείς απολαμβάνουμε μια παράσταση γεμάτη ουσία, χιούμορ και συγκίνηση.
Η Ξανθή είναι μια γυναίκα που έχουμε γνωρίσει όλοι. Είναι η μητέρα, η θεία, η γιαγιά μας. Είναι η γειτόνισσα, η φίλη, η συγγενής μας. Είναι όλες οι γυναίκες που έμαθαν να ζουν υποταγμένες και να κάνουν αυτό που τους όριζε η οικογένεια, η κοινωνία. Καταδικασμένες να μην πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους, να μην ανοίξουν τα φτερά τους, να μην εκμεταλλευτούν τα ταλέντα τους. Και παρόλα αυτά, έμαθαν να είναι δυνατές, να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις με χιούμορ, να στηρίζουν, να δίνουν.
Η παράσταση ‘Το Κλύσμα’, σε κείμενο της Αργυρώς Μαργαρίτη και σκηνοθεσία Άννας Σωτρίνη είναι μια βαθιά, ανθρώπινη παράσταση. Με λιτά σκηνικά, ‘ήσυχα’ κοστούμια, πολύ ωραίους φωτισμούς και υποστήριξη από έξυπνο animation. Κυρίως όμως, είναι ένας μονόλογος (όσο κι αν μιλά το κλύσμα σε περιπτώσεις) που ερμηνεύει εξαιρετικά η Αλεξία Πετροπούλου. Ο πρώτος χαρακτηρισμός για αυτήν την ερμηνεία, είναι: γήινος. Η Ξανθή είναι μια γυναίκα από χώμα και νερό. Ικανή, δουλευταρού, έξυπνη, καπάτσα. Έχει επίγνωση του εαυτού της και των δυνατοτήτων της. Γνωρίζει πως θα μπορούσε να είναι πολλά περισσότερα πράγματα από νοικοκυρά, σύζυγος και υπάλληλος του συζύγου. Θυμάται πως είναι να ονειρεύεσαι. Η ερμηνεία της κυρίας Πετροπούλου έχει τις ίδιες διακυμάνσεις με τον χαρακτήρα που υποδύεται. Η επί σκηνής εξομολόγηση της δημιουργεί τόσα συναισθήματα στον θεατή… Τον κάνει να καταλάβει σε βάθος την ηρωίδα της, να την νοιαστεί, να συμπάσχει μαζί της. Υπάρχουν στιγμές γέλιου και στιγμές σπαραγμού. Η αισιοδοξία περπατά μαζί με την πίκρα για τα χαμένα όνειρα. Πάνω από όλα όμως, πρόκειται για έργο στο οποίο κυριαρχεί η αγάπη για τη ζωή. Δεν το λες και λίγο..
Πρόκειται για ένα γλυκόπικρο έργο, με συχνά υπόγειο χιούμορ και – το ξαναλέω – συγκίνηση. Πάντως, θα φύγετε με χαμόγελο, ακριβώς όπως επιλέγει να ζει και η Ξανθή. Έχει πράγματα να σας μάθει, αποδεχτείτε τα. Να πάτε.
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.