Συνέντευξη στην Άννα Παχή
Το διαδραστικό musical “Alice” του Armani Musical Theater Center προσκαλεί τα παιδιά όλων των ηλικιών σε ένα μαγικό ταξίδι. Το iart.gr συνομιλεί με τους ηθοποιούς της παράστασης, ενός έργου πάντα επίκαιρου.
Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το θέατρο και γιατί;
Κατερίνα Γρηγορίου: Ασχολούμαι από πολύ μικρή με την τέχνη του χορού. Είχε γίνει τρόπος ζωής, κι έτσι δεν ένιωθα πως εκφράζω τα πιο βαθειά μου αισθήματα. Κάπου εκεί, μπαίνει στη ζωή μου το θέατρο. Η πρώτη μου επαφή έγινε στο Λύκειο. Η ανάγκη να εκφραστώ και με λόγια πέρα από την κίνηση, με οδήγησε στην σχολική θεατρική ομάδα. Αυτή η πρώτη επαφή ήταν καθοριστική.
Μιχάλης Δρόσος :Ξεκίνησα το 2015, στην Ανώτερη Δραματική σχολή “Μέλισσα” της Έλντας Πανοπούλου. Απο νεαρή ηλικία ήθελα να κάνω τον κόσμο να γελάει, να βλέπω χαμογελαστά πρόσωπα. Στη σχολή κατάλαβα ότι είχα ανάγκη να γίνομαι κάποιος άλλος, για να ξεφεύγω από τα δικά μου προβλήματα. Μαγεύτηκα, επειδή μπορούσα να δώσω ‘ανάσα’ σε ένα κείμενο, να δημιουργήσω έναν άλλον άνθρωπο, χρησιμοποιώντας το σώμα μου ως δοχείο και να αφεθώ στις δικές του ανησυχίες, στα δικά του θέματα. Το θέατρο είναι πολιτισμικό – ιστορικό ταξίδι μέσα στο χρόνο.
Μαρία Παπαγεωργίου: Ασχολήθηκα στο Λύκειο, παρακολουθώντας το θεατρικό όμιλο του σχολείου.
Ελένη Κόρδα: Ανέκαθεν είχα το μικρόβιο της υποκριτικής, κάθε φορά που παρουσιαζόταν η ευκαιρία συμμετείχα σε θεατρικές παραγωγές, χωρίς δεύτερη σκέψη. Η αγάπη μου για το θέατρο συνεχίστηκε. Αν και οι σπουδές μου ήταν διαφορετικές, παρακολουθούσα θεατρικά σεμινάρια, έπαιρνα μέρος σε παραστάσεις. Για μένα, η υποκριτική είναι ελευθερία. Είμαι αρκετά “κλειστός” και συνεσταλμένος χαρακτήρας. Η υποκριτική προσφέρει διέξοδο – δίνει την ευκαιρία να εγκαταλείψω τον εαυτό μου, να εκφράσω κρυμμένες πτυχές του χαρακτήρα μου, υποδυόμενη κάποιον άλλον. Οι περιορισμοί της καθημερινότητας σβήνουν και ανοίγεται ένας κόσμος δυνατοτήτων όπου μπορείς να κάνεις οτιδήποτε, να είσαι οποιοσδήποτε. Βέβαια, στο τέλος συνειδητοποιείς ότι στην ουσία, το θέατρο σου προσφέρει την ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου!
Ηλιάνα Δούκα: Πριν δυο χρόνια περίπου. Είναι ένας κόσμος – πρόκληση για μένα, που ανακαλύπτω σιγά – σιγά. Αφορμή στάθηκε μια audition στη σχολή που κάνω μαθήματα φωνητικής, θα επέλεγαν άτομα για μια μουσικοχορευτική παράσταση με τίτλο «Alice». Μου είπαν ότι μπορώ να λάβω μέρος και το ταξίδι ξεκίνησε.
Τι έχεις εισπράξει από την επαφή σου με το θέατρο; Ποιές ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες, ποιές οι πιο ευχάριστες στιγμές;
Κ.Γ. Μέσα από τους ρόλους που καλείσαι να ενσαρκώσεις, ανακαλύπτεις κομμάτια σου που δεν ήξερες πως υπάρχουν. Το θέατρο με έχει κάνει καλύτερη σε σχέση με εμένα αλλά και με τους άλλους ανθρώπους, στην επικοινωνία, στην κοινωνικότητα μου. Η πιο μεγάλη δυσκολία ήταν να μάθω να προσαρμόζομαι στις ανάγκες κάθε ρόλου, να δώσω ολοκληρωτικά όλα τα εργαλεία μου, σώμα, φωνή, κίνηση. Οι ευχάριστες στιγμές είναι πολλές, όλες μοναδικές, δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία.
Μ.Δ.Τι έχω εισπράξει από το θέατρο!! Είναι τόσα πολλά. Το σημαντικότερο είναι ότι βελτιώθηκε η ενσυναίσθηση, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Παρατηρώ τους άλλους εσωτερικά και εξωτερικά. Μία από τις δυσκολίες ήταν να αφεθώ ολοκληρωτικά, να μεταμορφωθώ σε κάποιον άλλον. Όταν τα κατάφερα ήταν από τις σημαντικότερες στιγμές που έζησα.
Μ. Π. Ελευθερία, αυτό εισπράττω. Δυσκολίες αντιμετωπίζεις πάντοτε στις πρόβες, αλλά η ολοκλήρωση μιας σκληρής κι επικοδομητικής πρόβας είναι ευχάριστη στιγμή.
Ε.Κ.Το θέατρο μου πρόσφερε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αντιμετωπίζω τις δυσκολίες της ζωής με περισσότερη ευελιξία και θάρρος. Παράλληλα, έχω αποκτήσει πολλούς φίλους. Όσοι ασχολούμαστε με τις τέχνες, έχουμε το ίδιο μικρόβιο έκφρασης. Αλλά φυσικά, το πιο σημαντικό πράγμα είναι μια βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μου. Όταν κάποιος υποδύεται άλλους χαρακτήρες, διαγράφει τυχόν περιορισμούς της καθημερινότητας, έχει την ευκαιρία να αναθεωρήσει την προσωπικότητά του, ανιχνεύοντας για ποιους λόγους είναι αυτό που είναι.Το θέατρο έχει πολλή δουλειά και οι καθημερινές πρόβες για μια παράσταση μπορεί να είναι αρκετά εξουθενωτικές, αλλά είναι αναγκαίες, καθώς μόνο με την συχνή τριβή με τον χαρακτήρα επιτυγχάνεται βαθιά γνώση του ρόλου και εν τέλει, ένα άρτιο αποτέλεσμα. Όμως, έχω περάσει και πολλές ευχάριστες στιγμές με τους συναδέλφους μου! Οι πλάκες στις πρόβες, το “δέσιμο” που επιτυγχάνεται από το γεγονός ότι περνάμε τόσες ώρες μαζί και έχουμε ένα κοινό όραμα, το καρδιοχτύπι πριν το άνοιγμα της αυλαίας – όλα είναι αναμνήσεις που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ και πάντα φέρνουν ένα χαμόγελο στα χείλη μου!
Η.Δ. Έντονα συναισθήματα που εναλάσσονται ανάλογα με την περίσταση που βιώνω. Είναι δύσκολο όταν καλούμαι να ξεκλειδώσω κρυμμένα στοιχεία του εαυτού μου. Προσπαθώ να βρω το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα και θα με πάει σε κόσμους που δεν έχω ξαναβρεθεί. Χαρά είναι όταν αυτό, που αρχικά φαντάζει ακατόρθωτο, το καταφέρνεις σιγά – σιγά. Ακόμη μεγαλύτερη ικανοποίηση εισπράττεις όταν κάνεις το κοινό να συμμετέχει, να συγκινείται.
Πες μας λίγα λόγια για το ρόλο σου, πως αισθάνεσαι που συμμετέχεις στην παράσταση.
Κ. Γ. Η Alice είναι κορίτσι στην εφηβεία. Πέφτει στην κουνελότρυπα, δηλαδή, σε έναν κόσμο παραπληροφόρησης. Εκεί συναντά πολλά πρόσωπα, που θέλουν να την κάνουν να χάσει την προσωπικότητά της. Προσπαθεί να συζητήσει και ίσως να μάθει πράγματα από αυτούς. Στο τέλος συνειδητοποιεί πως δεν είναι εκεί για να την βοηθήσουν, αλλά για να την αποπροσανατολίσουν. Έτσι, βγαίνοντας από τη χώρα, διατηρώντας τον χαρακτήρα της, έχει γίνει πιο δυνατή. Πραγματικά είναι μεγάλη χαρά να συμμετέχω σε αυτή την παράσταση. Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία Κατσιώνη, που μας σκηνοθέτησε, και μου εμπιστεύτηκε αυτό το ρόλο. Είναι αλήθεια πως, τα παιδιά ζούνε σε αυτή τη χώρα, της παραπληροφόρησης. Βλέποντας και ταυτίζοντας τον εαυτό τους με την Aliceκαταλαβαίνουν πως είναι μοναδικά, αυτό είναι το πιο σημαντικό. Για εμένα, αυτή είναι η μεγαλύτερη ευχαρίστηση
Μ.Δ.Υποδύομαι τον Δούκα, το Ποντίκι και τον Τρελοκαπελά.Το Ποντίκι στο υποσυνείδητο της Αλίκης είναι ο Δούκας. Το Ποντίκι είναι ο φωτεινός παντογνώστης, ευαίσθητος αλλά ταυτόχρονα και παρεξηγησιάρης. Ο τρελοκαπελάς είναι μια κατηγορία από μόνος του. Υπάρχουν ξαφνικές εσωτερικές εναλλαγές. Είναι λίγο τρελός, λίγο ευαίσθητος, λίγο τρομακτικός, στην ουσία είναι λίγο απο όλα, ένας αρλεκίνος στην σύγχρονη εποχή. Έχω δώσει κάποια στοιχεία στον ρόλο από την comedia del arte.
Μ.Π. Κάνω τη μητέρα της Alice, ρόλο που δεν απέχει από την καθημερινότητά μου. Η συμμετοχή με το τραγούδι και τα χορευτικά σε κάνουν να αισθάνεσαι κάτι διαφορετικό.
Ε.Κ.Είμαι ο Μαρτιάτικος Λαγός. Μαζί με τον Τρελοκαπελά, έχουμε “κολλήσει” στον χρόνο, πίνοντας μονίμως τσάι. Είναι διασκεδαστικός να τον ερμηνεύεις, τρελός και κυκλοθυμικός, με αντιδράσεις απρόβλεπτες και εκρηκτικές. Ταυτόχρονα, είχε μεγάλο ενδιαφέρον να εξερευνήσω τις τυχόν συνθήκες που τον οδήγησαν στην τρέλα, να δημιουργήσω στο μυαλό μου μια ιστορία για αυτόν. Αν και πρόκειται κατ’ ουσίαν για κωμικό ρόλο, υπάρχουν στιγμές που γίνεται κωμικοτραγικός και πραγματικά συμπάσχεις με την ιδιόμορφη κατάσταση στην οποία ζει: στον κόσμο του, είναι πάντα 6 το απόγευμα και συνεχώς ώρα για τσάι! Αισθάνομαι πολύ τυχερή που συμμετέχω. Η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» είναι πολύ όμορφη ιστορία με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και βαθιά νοήματα. Χαίρομαι πολύ που γίνομαι κι εγώ μέρος στην μεταλαμπάδευση αυτών των νοημάτων στη νέα γενιά. Επιπλέον, η θεατρική διασκευή της ιστορίας είναι γεμάτη χορό, τραγούδι, μουσική και θέαμα, κάτι το οποίο αποτελεί πρόκληση για εμένα και ήθελα εξ’ αρχής να δοκιμάσω. Είμαι περήφανη για αυτή τη δουλειά και ελπίζω το κοινό να την αγαπήσει όσο την αγάπησα και εγώ!
Η.Δ. Είμαι η Δούκισσα, φαινομενικά υποβλητική παρουσία, στην οποία αρέσει να (αμπελο)φιλοσοφεί, να γελά διαρκώς, ενώ βρίσκεται στο δικό της κόσμο. Θα μπορούσα να πω ότι δεν απέχω και πολύ… νιώθω οικεία ως προς τον τρόπο που το παρουσιάζω, άρα θετικά.
Τι θα κερδίσει ο θεατής βλέποντας την παράσταση;
Κ.Γ. Θα ξεφύγει από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Θα ταξιδέψει με την Alice, βιώνοντας όλα της τα συναισθήματα. Επίσης, θα διασκεδάσει με τα τραγούδια που επιλέχθηκαν για να ξεσηκώνουν το κοινό. Τα βίντεο που έχουμεως σκηνικό, επιβεβαιώνουν τη ρήση «μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις». Ο θεατής με τη βοήθεια της εικόνας και των εφέ μεταφέρεται σε έναν άλλο κόσμο. Τα παιδιά γίνονται ακόμα πιο παιδιά, κι οι μεγάλοι γίνονται πάλι παιδιά. Κοινό και ηθοποιοί συμμετέχουμε σε ένα μεγάλο πάρτι όπου ψυχαγωγούμεθα, λαμβάνοντας ταυτόχρονα όλα τα μηνύματα που δίνει η Αλίκη.
Μ.Δ.Είναι μια περιπέτεια όπως η ζωή, με δυσκολίες, με τεράστια εμπόδια. Οι άνθρωποι που θα συναντήσεις, δεν είναι πάντα καλόκαρδοι… Μερικοί μπορεί να σε βοηθήσουν, άλλοι να σε κοροϊδέψουν, άλλοι να γελάσουν σε βάρος σου. Πρέπει να φανείς δυνατός και όταν γίνει αυτό, όλα μπορείς να τα καταφέρεις. Υπάρχουν πολλά νοήματα που είναι πολύ καθαρά για τα παιδιά.
Μ.Π. Κάθε παράσταση κρύβει μέσα της ένα βαθύ νόημα. Υπάρχουν αυτοί που μπορούν να το αποκρυπτογραφήσουν, κι εκείνοι που απλά απολαμβάνουν τη φαντασμαγορική σκηνή, τη γεμάτη χρώμα, χορό, τραγούδι, εφέ και πολύ- πολύ θετική αύρα.
Ε.Κ. Είναι φαντασμαγορική παράσταση με πλούσιο θέαμα που θα ταξιδέψει μικρούς και μεγάλους σε έναν παράξενο και ονειρικό κόσμο. Στο ταξίδι αυτό, θα γελάσουν, θα φοβηθούν και τελικά θα συγκινηθούν καθώς ακολουθούν την Alice μέσα από την κουνελότρυπα σε έναν κόσμο όπου όλα είναι πιθανά και όπου δεν χρειάζεται ποτέ να μεγαλώσουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αγκαλιάσουν την παιδικότητά τους για να βιώσουν όλα αυτά τα συναισθήματα στο έπακρο!
Η.Δ. Η παράσταση διαθέτει σουρεαλιστικό σενάριο. Η Alice καλείται να περάσει από την εφηβεία στον κόσμο των ενηλίκων. Οι περιπέτειές της έχουν αλληγορική σημασία. Φανερώνουν, μεταξύ άλλων, πως κάθε ενήλικας κρύβει μέσα του ένα παιδί. Διαθέτει αθωότητα, ξεγνοιασιά, ανεμελιά και νιώθει ευτυχία με το παραμικρό. Όλα αυτά, οι μεγάλοι συχνά τα θεωρούν αδυναμία και τα κρατούν κρυμένα.
Τι θα έλεγες σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο για να τον παρακινήσεις να το κάνει;
Κ.Γ. Θα τον παρακινούσα μόνο αν ήταν μεγάλη επιθυμία της καρδιάς του και πραγματικά χρειαζόταν αυτόν τον τρόπο για να εκφραστεί. Θέλει πίστη και υπομονή γιατί δυστυχώς, ας μην γελιόμαστε, υπάρχουν πολλές δυσκολίες. Αν όμως πιστεύεις και αγαπάς αυτό που διάλεξες να κάνεις, ο Θεός θα σε βοηθήσει να το πραγματοποιήσεις στο μεγαλύτερο βαθμό. Γι’ αυτό, θα του έλεγα να ακούσει την καρδιά του και να προχωρήσει.
Μ.Δ.Θα έλεγα ότι είναι ένα μαγευτικό ταξίδι με πολλές δυσκολίες. Πρέπει να δώσεις τα πάντα για να καταφέρεις να γίνεις καλός. Πότε δεν θα παρακινούσα κανέναν να γίνει ηθοποιός. Όταν το θες πραγματικά, το κάνεις. Αν υπάρχουν αμφιβολίες, καλύτερα θα ήταν να μην ασχοληθείς με το θέατρο.
Μ.Π. Θεωρώ ότι το θέατρο διαλέγει εσένα, όχι εσύ το θέατρο. Αν πραγματικά είσαι για αυτό, θα τα φέρει έτσι η κατάσταση που με κάποιον τρόπο θα μπει στη ζωή σου, θα γίνει βίωμα. Σίγουρα όμως απαιτεί Αφοσίωση και Ψυχή.
Ε.Κ. Θα έλεγα να το κάνει ανεπιφύλακτα. Θα γνωρίσει νέους φίλους, θα επεκτείνει τους ορίζοντές του αποκτώντας καινούριες γνώσεις, ικανότητες και εμπειρίες. Το πιο σημαντικό, όμως, θα κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό του, θα ανακαλύψει στοιχεία που βρίσκονταν κρυμμένα στην προσωπικότητά του και δεν γνώριζε καν ότι υπήρχαν!
Η.Δ. Θα παρακινούσα κάποιον να ασχοληθεί, αν έβλεπα πως είναι εσωτερική, πραγματική του επιθυμία. Κρύβεται μαγεία σε αυτό, και ναι μεν υπάρχουν δυσκολίες, όπως σε κάθε μορφή τέχνης, αλλά υπάρχουν και δρόμοι του εαυτού μας κρυμμένοι, που καλούμαστε να ανακαλύψουμε και να ξεκλειδώσουμε, μοιράζοντας συναισθήματα τόσο στο κοινό που μας παρακολουθεί, όσο και στον εαυτό μας. θα χρησιμοποιήσω ένα απόφθεγμα του Χίτσκοκ: «Χάρισέ τους ευχαρίστηση. Την ίδια ευχαρίστηση που αισθάνονται όταν ξυπνούν από έναν εφιάλτη».
INFO
Το διαδραστικό musical “ΑLICE” του ARMANI MUSICAL THEATER CENTERαπευθύνεται σε μαθητές / μαθήτριες της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και συλλόγους. Έχει στόχο να ψυχαγωγήσεικαι να εμφυσήσει στα παιδιά μηνύματα για την ενηλικίωση, καθώς και να τα εντάξει στη διάδραση μιας παράστασης.
Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Κατερίνα Γρηγορίου // Νάγια Δούκα // Μαρία Παπαγεωργίου // Joanna Ntousopoulos // Μαγδαληνή Αγιομαυρίτη // Ελένη Κόρδα // Μιχαήλ Άγγελος Δρόσος // Έλενα Βαρσάμη // Ηλιάνα Δούκα // Έλενα Γαβρά.
Καλλιτεχνική διεύθυνση & διασκευή τραγουδιών: ΑΝΤΟΝΙΟ ΑΡΜΑΝΙ
Σκηνοθεσία & διασκευή κειμένου: Μαρία Κατσιώνη
Κινησιολογία – Χορογραφίες: Γεωργία Καραμέρου
Multimedia Artist: Angie Sklavenitis
Σχεδίαση κουστουμιών: Άννα Σούρα και Άννα Σοφία Τάμπλερ
Make up: Freddy | Make up stage
Φωτογραφίες παράστασης: Γεωργία Χρηστάκου
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Δημήτρης Λαζάρου
Γενικές Πληροφορίες
Κινηματοθέατρα «Λάμπρος Κωνσταντάρας» (χωρητικότητας 406 θέσεων) &«Ρένα Βλαχοπούλου» (χωρητικότητας 151 θέσεων)
Διεύθυνση: Κουντουριώτου 40 – Μυριοφύτου 55, 12242 Αιγάλεω (5΄ λεπτά από σταθμό ΜΕΤΡΟ ΑΙΓΑΛΕΩ) ανάμεσα στις λεωφόρους Αθηνών, Κηφισού, Θηβών και Ιεράς Οδού
Προγραμματισμένες παραστάσεις για σχολεία δίνονται καθημερινά. Ώρα έναρξης 10 π.μ.
ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ: 6 ευρώ / μαθητή –τρια και ειδικές τιμές για συμμετοχές άνω των 200 μαθητών.
Δωρεάν για τους συνοδούς εκπαιδευτικούς των τάξεων του σχολείου και υπεύθυνους συλλόγων, κατόπιν συνεννόησης.
Η παράσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί σε αμφιθέατρα ή χώρους εκδηλώσεων δημοτικών σχολείων ή συλλόγων, εφόσον υπάρχουν οι αντίστοιχες προδιαγραφές (συστήματα βιντεοπροβολής κ.ά.) και κατόπιν συνεννόησης με τους υπεύθυνους της παράστασης.
Διάρκεια : 75 λεπτά με διάλειμμα.
Πληροφορίες – Κρατήσεις για Σχολεία και Ομάδες:
Δημήτρης Λαζάρου, τηλ. 6953001309, e-mail: repdla@hotmail.com & dimitriolazarou@gmail.com
Μαρία Κατσιώνη, τηλ. 6948588094