Της Άννας Παχή

Ζεν πρεμιέ δεν υπήρξε ποτέ, ούτε ο μοναδικός πρωταγωνιστής κάποιας ταινίας. Όμως, είναι από τους πιο αγαπημένους, αξέχαστος.

Ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος πέθανε σαν σήμερα, 13 Απριλίου το 1984. Είχε προλάβει να εμφανιστεί σε 136 ταινίες, πολλές από τις οποίες παρέμειναν κλασικές, ίσως, επειδή συμμετείχε κι εκείνος.

Οι περισσότεροι τον γνώρισαν από τον κινηματογράφο, όμως η πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή έγινε το 1938 στην παράσταση «Βασιλιάς Ληρ» του Εθνικού θεάτρου.

Δε θα ασχοληθώ με τις ιστορικές λεπτομέρειες της ζωής του, υπάρχουν πιο αρμόδιοι για αυτό από εμένα. Ξέρουμε όλοι πως γεννήθηκε στο Διακοφτό, το έλεγε πάντα με περηφάνια. Αγαπούσε το διάβασμα, τον αθλητισμό και ζωγράφιζε εξαιρετικά. Εδώ θα μιλήσω μόνο για την εκφραστικότητα του προσώπου του, τη γλύκα της έκφρασής του και φυσικά, το απαράμιλλο κωμικό του ταλέντο. Αυτό το ταλέντο που πολλές φορές “έκλεβε” την παράσταση από τους πιο λαμπερούς – και νεότερους – συμπρωταγωνιστές του.

Όλοι θυμόμαστε – και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς – κάποιους από τους πιο εμβληματικούς ρόλους του:

Λόλα – Ντίνος Δημόπουλος – 1964

Μου φαινόταν πάντα αταίριαστος στο ρόλο του κάκιστου της Τρούμπας. Είχα προλάβει να τον δω στις κωμωδίες του. Μεγαλώνοντας μπόρεσα να εκτιμήσω ακόμη περισσότερο το ταλέντο του που τον μεταμόρφωσε σε θρασύδειλο και άτιμο «Αφεντικό».

 

Στουρνάρα 288 – Ντίνος Δημόπουλος – 1959

Ως Άγης Παπαφρονιμόπουλος (ή Άγης ο Μπουκετάκιας) σκληρός και αδίστακτος πλούσιος, λυγίζει όταν αναγνωρίζει στο πρόσωπο της Σοφίας Βέμπο τον νεανικό του έρωτα.

 

Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος – Γιάννης Δαλιανίδης – 1960

Το λαμόγιο Τέλης Καραλής, πατέρας της Τζούλιας (Τζένη Καρέζη) ξεσπά τα νεύρα του στον Γρηγόρη (Ντίνος Ηλιόπουλος), μέχρι που – λανθασμένα – φοβάται πως ο τελευταίος θα αποκαλύψει τις κομπίνες του.

 

Η Βίλα των οργίων – Ντίνος Δημόπουλος – 1964

«Τι το κάναμε εδώ; Αμέρικαν μπαρ;» Αυτό.

 

Δεσποινίς Διευθυντής – Ντίνος Δημόπουλος –  1964

Ταλαίπωρος πατέρας της Τζένης Καρέζη – πάλι – προσπαθεί να «χωθεί» στην ερωτική ζωή της κόρης του. Αξέχαστη ατάκα: «Τι έγινε ρε παιδιά; Γιατί πιανόσαστε;»

 

Φωνάζει ο κλέφτης – Γιάννης Δαλιανίδης – 1965

Ο εντιμότατος στρατηγός Σόλων Καραλέων εξαπατάται συστηματικά από τη γυναίκα του Λία (Ρένα Βλαχοπούλου) και τον κουνιάδο του (Ανδρέας Ντούζος), μέχρι που ο Τιμολέων (Ντίνος Ηλιόπουλος) αποκαλύπτει τα πάντα.

 

Μια τρελή – τρελή οικογένεια – Ντίνος Δημόπουλος –  1965

Παρέα με την εξαιρετική Μαίρη – πάστα φλώρα – Αρώνη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος «κεντάει» ως Στέλιος, άβουλος οικογενειάρχης που βρίσκει ένα σύμμαχο στον άντρα της κόρης του («θα τη σκίσω τη γάτα») Ανδρέα.

 

Τζένη – Τζένη – Ντίνος Δημόπουλος –  1966

Ο απόλυτος κομματάρχης… «Πιο δυνατά, με ψυχή! Γκόρτσος!!!»

 

Κάτι κουρασμένα παλικάρια – Ντίνος Δημόπουλος –  1967

Καρδιακός φίλος του Λάμπρου Κωνσταντάρα, λέει το αμίμητο: «Τη χούφτωσες; Χούφτωσ’ την, χούφτωσ’ την!»

 

Ο Αχόρταγος – Ντίμης Δαδήρας – 1967

Βιομήχανος σε δίαιτα…

 

Για ποιόν χτυπά η κουδούνα – Ορέστης Λάσκος – 1968

Ρεσιτάλ ερμηνείας, από τις καλύτερές του. Όλες οι ατάκες ιστορικές..

 

Η Νεράιδα και το Παλικάρι – Ντίνος Δημόπουλος –  1969

Μέγας και τρανός Φορτουνάκης, βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με το αντίπαλο δέος, Βροντάκη.

 

Το Μεγάλο μας Τσίρκο – Κώστας Καζάκος / Άρης Δαβαράκης – 1973

Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει από το – μυθικό πια – θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

 

Λούνα Πάρκ – Γιάννης Δαλιανίδης – 1974

Ως κυρ- Γιώργος μας έκανε παρέα μέσα από το χαζοκούτι, σχολιάζοντας τα κακώς κείμενα πάντα με το ιδιότυπο χιούμορ του.

 

Υπήρξε δάσκαλος της Αλίκης στο «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» και στο «Χτυποκάρδια στο θρανίο», δικαστής στη «Σωφερίνα», Γκρινιάρης στο «Η Χιονάτη και τα 7 γεροντοπαλίκαρα» κι αν πιάσουμε όλους τους ρόλους του, θα ξημερώσουμε.

Το έργο και η συμβολή του στην Τέχνη τεράστια. Αγαπήθηκε όσο λίγοι κι ακόμα κρατά γερά μια θέση στην καρδιά μας. Δεν παντρεύτηκε ποτέ αν και του άρεσε ο ποδόγυρος. Ο αστικός μύθος αναφέρει πως ήταν ερωτευμένος με την Άννα Καλουτά που όμως, δεν τον ήθελε. Δυστυχώς, πέθανε μόνος. Το μόνο που ελπίζω είναι να ήξερε πόσο τον αγαπάμε.