Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Σύρμο
Η Εύα Διαμαντάκη, Ιστορικός και Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια, είναι ταυτόχρονα μια δυναμική προσωπικότητα στον χώρο του βιβλίου. Μιλά στο iart.gr για το πρώτο της βιβλίο, το συναισθηματικό/κοινωνικό μυθιστόρημα «Συνήγορος της ζωής», για τον χαρακτήρα, τα πιστεύω της και για άλλα ενδιαφέροντα θέματα, με λόγο αυθεντικό και χειμαρρώδη.
Εύα, αν ήταν εφικτό να πεις κάτι για σένα στον κάθε αναγνώστη πριν αυτός ξεκινήσει να διαβάζει το βιβλίο σου «Συνήγορος της ζωής», τι θα του έλεγες;
Στους αγαπητούς μου αναγνώστες θέλω να πω ότι είμαι ταξιδιώτισσα στη ζωή. Γνωρίζοντας ότι ήρθα στον πλανήτη γη με ανοιχτό εισιτήριο επιστροφής, θα κάνω ό,τι μπορώ για να ρουφήξω όσα έχει να μου προσφέρει ετούτο το ταξίδι. Κυνηγάω τις εικόνες από τόπους και την συναναστροφή μου με κουλτούρες άλλων πολιτισμών, τις στιγμές με ανθρώπους. Δέχομαι τις χαρές και μαθαίνω από τις λύπες. Κυνηγάω τα όνειρά μου χωρίς δόλο και γεμάτη πάθος. Μέσα από το βιβλίο «Συνήγορος της ζωής», μεταφέρω ήθη, παραδόσεις, αξίες, αλλά και τον αγώνα του πρωταγωνιστή να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του. Πρόκειται για βιβλίο με μυθοπλαστικούς ήρωες και την απαραίτητη φαντασία, μα η βάση του είναι ο ρεαλισμός. Οι προσωπικότητές τους είναι βγαλμένες από την καθημερινότητα, με στοιχεία και συναισθήματα που συναντάμε σε εμάς τους ίδιους όπως, φιλοδοξία, πάθος, ματαιοδοξία, αγάπη, έρωτα, κ.α. Γι’ αυτό και, οτιδήποτε αυθεντικό, καλό είναι να μην περνάει απαρατήρητο.
Ποια είναι η αντιμετώπιση που έχει μια σύγχρονη, ανεξάρτητη και ελεύθερη γυναίκα, όπως εσύ, στην κοινωνία των στερεότυπων που ζούμε; Στην κοινωνία η οποία ορίζει την γυναίκα ως σύζυγο, ως μητέρα και ως νοικοκυρά.
Η αντιμετώπιση μιας χειραφετημένης γυναίκας στην κοινωνία είναι διχασμένη, δηλαδή, στα λόγια δείχνει να την θαυμάζει αλλά στις πράξεις, της φέρεται εκ δια μέτρου αντίθετα. Η γυναίκα έχει έρθει σε σύγχυση ανάμεσα στη φυλακή του παρελθόντος και ένα φαινομενικά ελεύθερο παρόν. Τα κοινωνικά στερεότυπα δεν την αποδέχονται, διότι ακόμα ο άντρας την επισκιάζει και της επιβάλλεται, με την κατοχυρωμένη εξουσία των προγενέστερων αιώνων. Η ίδια η γυναίκα ενώ αντιστέκεται, κατέληξε να σκλαβωθεί μέσα από την επανάστασή της και να γυρίσει σε γνώριμα μέρη, δηλαδή στην φυλακή αλλά με χρυσά σίδερα ετούτη την φορά. Εκτός από σύζυγος μητέρα και νοικοκυρά -κάτι που έχει διαποτιστεί μέσα στο dna της και ανταποκρίνεται σε αυτούς τους ρόλους ούτως ή άλλως-, τώρα αναλαμβάνει και τομείς που ως πριν κάποια χρόνια ήταν αυστηρώς ανδροκρατούμενοι, την πολιτική, την επιστήμη, την συγγραφή και πολλούς άλλους. Φανταστείτε την δυσκολία της να επικρατήσει ανάμεσα σε ένα εδραιωμένο καθεστώς ρόλων. Φανταστείτε το χάος μέσα της ώσπου να επέλθει η ισορροπία, ώσπου να την αποδεχτούν κι αυτήν ως άνθρωπο και όχι μόνο ως γυναίκα. Προσωπικά, διαθέτω όλα τα προσόντα που μπορεί να «ενοχλούν» τα κοινωνικά στερεότυπα. Είμαι χειραφετημένη από τα 19, -σημειωτέον, χωρίς στήριξη κάτι που το αρσενικό την έχει από τα γεννοφάσκια του-. Είμαι πεισματάρα, ισχυρογνώμων κυκλοθυμική, εν τέλει δυναμική και βλέπω τον άνθρωπο ως ένα, ως μια γροθιά, δεν τον διαχωρίζω σε αρσενικό και θηλυκό. Κάτι που το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας δυσκολεύεται να αποδεχθεί, διότι έχει μάθει ως δυναμικό και ανεξάρτητο τον άντρα και την γυναίκα σε χαμηλούς τόνους, να μένει στο σπίτι να κρατάει οικογένεια. Εν κατακλείδι μια ανεξάρτητη και ελεύθερη γυναίκα έχει πολλά να αντιμετωπίσει και να παλέψει μόνη της. Ας μην μπερδευτούν κάποιοι με τον φεμινισμό, να διευκρινίσω πως μιλάω για τα κοινωνικά στερεότυπα και όχι τα φυσικά πρότυπα. Ούτως ή άλλως δεν είμαστε ίσοι στις φυσικές ικανότητες, είναι οφθαλμοφανές αυτό και είναι ξεχωριστές οι δυνατότητές μας. Για τις ψυχές νοιάζομαι το έχω ξαναπεί, είμαστε κι εμείς οι γυναίκες άνθρωποι! Γιατί πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες; Τούτο θα πάρει χρόνια.
Τον Ιούνη που μας πέρασε, εκδόθηκε το πρώτο σου βιβλίο «Συνήγορος της ζωής», από τις εκδόσεις Λυκόφως. Τι σε έσπρωξε στην συγγραφή;
Τα συναισθήματά μου που ξεχείλιζαν κάθε φορά, είτε από χαρά είτε από λύπη. Όταν βρισκόμουν στα άκρα, έπρεπε κάπως να τα μαζέψω κι όπως αντιλαμβάνεστε δεν μπορούσα με σφουγγάρι, παρά με στυλό και χαρτί. Πλέον βρήκα τον τρόπο και έχοντας υγεία θα μπορώ να γεμίζω σελίδες στο υπόλοιπο της διαδρομής μου.
Ως ιστορικός, τι κατά την γνώμη σου μας έχει διδάξει το παρελθόν για την μελλοντική ιστορία; Θεωρείς πως έχουμε μάθει το μάθημά μας;
Τεράστιο θέμα που δεν μπορώ να αναπτύξω σε λίγες γραμμές. Η ιστορία είναι πάρα πολύ σοβαρό πράγμα για να παίξεις μαζί της. Όπως η θάλασσα που είναι ήρεμη αλλά μπορεί να γίνει και επικίνδυνη μέχρι θανάτου. Την ιστορία πρέπει να την σεβόμαστε. Δυστυχώς οι Έλληνες, παρόλο που έχουμε την τάση να λεγόμαστε πατριώτες, είμαστε οι περισσότεροι, ανιστόρητοι και ημιμαθείς. Οι ανιστόρητοι είναι οι πιο εύκολα παραπλανημένοι. Είναι εθνικά κρίσιμο να μάθουμε καλά την Ιστορία μας. Την πραγματική ιστορία, όχι αυτήν που θέλουν οι οπαδοί του σκοταδισμού, ούτε εκείνη που συμφέρει τους οπαδούς της πολυπολιτισμικότητας. Όταν ανατρέξεις στο παρελθόν, στις άπειρες πηγές της ιστορίας και μάθεις να διακρίνεις και να ξεχωρίζεις την εγκυρότητά της, τότε θα κατανοήσεις την κατάληξη του σήμερα αλλά θα φωτιστείς και για το μέλλον. Όποιο θέμα κι αν πιάσουμε, πολιτικό, κοινωνικό, φιλοσοφικό, ή επιστημονικό, θα καταλάβουμε ότι η γκάμα της ιστορίας είναι τεράστια και εμείς από μόνοι μας σαν γένος, είμαστε ανεξάντλητοι. Για να φτάσουμε να κρίνουμε δεν αρκεί η ημιμάθεια. Η ιστορία δεν είναι επιστήμη που αφορά μόνο τους ιστορικούς. Η ιστορία συνοδεύει όλες τις επιστήμες αλλά και την τέχνη και τον πολιτισμό. Το να είσαι ανιστόρητος σε καταστρέφει, σαν κράτος και σαν άνθρωπο. Το δικό μας κράτος σίγουρα διαθέτει καταρτισμένους επιστήμονες και δη οικονομολόγους ιστορικούς που γνωρίζουν την συνέχειά μας από την πολιτική που διαπραγματεύονται. Το κράτος όμως έχει φανερά δείξει και δείχνει, να μην σέβεται την ιστορία μας και τούτο όπως προείπα, είναι επικίνδυνο μέχρι θανάτου. Δεν μαθαίνουμε ή δεν θέλουμε να μάθουμε από τις διδαχές της. Ο Έλληνας θα πρέπει ατομικά, πριν κρίνει και βγάλει πορίσματα, να αρχίσει την ατελείωτη έρευνα ώσπου να οδηγηθεί στην αλήθεια. Η ιστορία μας δέχεται όλους με αγκάλη ανοιχτή. Μπορεί να μας διδάξει, να σπάσει τις παρωπίδες μας. Στο χέρι μας είναι.
Μπήκες στον καινούριο κόσμο των συγγραφέων, των εκδοτικών οίκων, των δημοσίων σχέσεων. Ποια είναι η έως τώρα εμπειρία σου;
Πρωτόγνωρη. Νιώθω σαν παιδί που ανακαλύπτω κάτι καινούργιο, άρα έχω και όποιο συναίσθημα αυτό επιφέρει. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν υποψιασμένη για κάποια πράγματα, όμως όταν τα βιώνεις, είναι αλλιώς. Σίγουρα δεν είναι όπως τα υπολόγιζα, βγήκα έξω από τα νερά μου. Δεν μπορώ ακόμη να έρθω σε συμπεράσματα και να δώσω σαφή απάντηση. Είμαι παιδί ακόμα σε αυτούς τους χώρους και θα μεγαλώσω, κάτι που γίνεται και στην ζωή. Όταν φτάσω σε πιο ώριμη φάση απέναντι στους νέους κύκλους που συναναστρέφομαι, θα έχω πιο τεκμηριωμένη σκέψη. Τώρα απλά εξερευνώ ακόμα και βλέπω πολύ όμορφα πράγματα αλλά και πολύ σιχαμένα. Οψόμεθα…
Πες μου αγαπημένα σου βιβλία και συγγραφείς.
Μερικά από αυτά: «Οι Άθλιοι», «Ο ηλίθιος», «Όταν έκλαψε ο Νίτσε», «Ο θάλαμος αρ.6», «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», «Middlemarch». Οι συγγραφείς αυτών είναι κι οι αγαπημένοι μου.
Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Να συνεχίζω αυτό που κάνω, δηλαδή να ΓΡΑΦΩ… να διαβάζω… να μαθαίνω… Να βλέπω, να ακούω, να θυμάμαι. Να παραμένω η ίδια αλλά ανανεωμένη κάθε στιγμή σαν τα νερά ενός καταρράκτη.