Γράφει η Άννα Παχή
Σήμερα, «Ημέρα της γυναίκας», οι Αταίριαστοι στον ΣΚΑΪ, μια από τις λίγες εκπομπές που μπορώ να παρακολουθήσω, ξεκίνησαν το αφιέρωμά τους με ένα τραγούδι της Arianna Grande, διασκευή ενός τραγουδιού της Τζούλι Άντριους από τη Μελωδία της Ευτυχίας. Η Αριάννα και η παρέα της, πλαστικές έφηβες, μισοντυμένες, πνιγμένες στο ροζ, τα φτερά και τα στρας, τραγουδούσαν για αυτά που τις κάνουν ευτυχισμένες.
Αηδίασα.
Με την Αριάννα, που αντιλαμβάνομαι πως δουλεύει σκληρά για να παραμείνει στον χώρο της μουσικής, κι ενώ έχει τόσο ωραία φωνή, είναι αναγκασμένη να πουλάει τη σεξουαλικότητά της για μια θέση στα τσαρτς.
Με εκείνον που σχεδίασε και υλοποίησε αυτό το βίντεο κλιπ, ο οποίος σκέφτηκε έναν εύκολο τρόπο να κ@βέλώσει το αντρικό κοινό.
Με το αντρικό κοινό που κ@βλώνει με κάτι τέτοια, καθώς φαντασιώνεται ένα δωμάτιο γεμάτο νυμφίδια, πρόθυμα να του πραγματοποιήσουν κάθε καπρίτσιο.
Με τους δημοσιογράφους, που σκέφτηκαν πως «θα είχε πλάκα» να ξεκινήσουν την – κατά τα άλλα – σοβαρή εκπομπή τους με κάτι τόσο ρηχό και ψεύτικο.
Το σεξ πουλάει. Το σεξ πουλάει όσο έχει να κάνει με γυναίκες. Μισόγυμνες, πλαστικές από τα μπότοξ και τις εγχειρίσεις, πρόθυμες για όλα. Αυτή η πώληση δεν θα σταματήσει ποτέ.
Αλήθεια, αγόρια, αυτά ονειρεύεστε σε ένα κορίτσι; Να σας κοιτά με τη βλεφαρίδα κάγκελο και το βυζί στο στόμα; Εσείς, πατεράδες κοριτσιών, αυτή είναι η οδηγία που δίνετε στις κόρες σας; Εσείς, άνδρες, αυτό λέτε στις αδερφές, στις φίλες σας; Να έχουν ως μόνη φιλοδοξία να ευχαριστήσουν τον Άνδρα; Να “κάθονται” σε όποιον τις πλευρίσει; Μητέρες, έτσι θέλετε να μεγαλώσουν τα παιδιά σας; Κυνηγώντας την όμορφη πριγκίπισσα, περιμένοντας τον όμορφο πρίγκηπα;
Έχω γράψει κι άλλα άρθρα σχετικά με το θέμα εδώ κι εδώ. Δυστυχώς παραμένουν επίκαιρα. Κι αυτό επίσης με αηδιάζει. Αναμενόμενο βέβαια. Έχουμε ξεφτιλίσει τα πάντα, γιατί να μην εξευτελίζουμε τη Γυναίκα, που, άλλωστε, πάντα σε αυτήν τη θέση βρίσκεται, της ξεφτιλισμένης. Λιγότερες ευκαιρίες για μόρφωση, λιγότερες ευκαιρίες στη δουλειά, λιγότερες ευκαιρίες για δημιουργία, καταξίωση, ευτυχία. Λιγότερες ευκαιρίες για ζωή.
Σε όλες τις φυλές, σε όλον τον κόσμο, η Γυναίκα είναι κατώτερη. Το εύκολο θύμα. Σου αντιμιλάει; Την πλακώνεις στο ξύλο. Δε σε θέλει; Τη βιάζεις. Πάει να σηκώσει κεφάλι; Το κόβεις. Έτσι αποφάσισε η πατριαρχική κοινωνία (μεταγενέστερη της μητριαρχικής, να τα λέμε κι αυτά) έτσι αποφάσισαν οι αξιωματούχοι της Εκκλησίας, έτσι ο κόσμος. Πάει και τέλειωσε.
Και σήμερα, λουλουδάκια, καρδούλες, ευχές και ζουζουνίσματα. Για το θεαθήναι. Αύριο πάλι τα κεφάλια μέσα. Ή, ακόμη καλύτερα, κάτω. Κατά προτίμηση, με τα πόδια ανοιχτά. Του χρόνου τέτοια μέρα, τα ξαναλέμε.