Συνέντευξη στην Άννα Παχή
Η ομάδα La Strada, παρουσιάζει την παράσταση «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα» στο Θέατρο «Βαφείο – Λάκης Καραλής». Με ευφάνταστη σκηνοθεσία και κοστούμια, σπιρτόζικο κείμενο και πολύ καλές ερμηνείες, διανθσμένες με μουσική και χορό, το έργο προσφέρεται για μικρούς και μεγάλους καθώς όλοι θα το απολαύσουν το ίδιο. Αξίζει να σημειωθεί η διαδραστικότητα της παράστασης, που ενθαρρύνει τα παιδιά να ανέβουν στη σκηνή, να παρελάσουν και να πουν την “τελευταία λέξη”. Συνομιλήσαμε με τις ηθοποιούς Βίκυ Θαλασσινού, Μαρία Κοτσίρη και Χρυσάνθη Θεοδόση που συστήνονται στο κοινό και μιλούν για το ψέμα και την αλήθεια.
Πότε δημιουργήθηκε η ομάδα La Strada και πως δραστηριοποιείται;
Βίκυ Θαλασσινού: Η ομάδα la strada ιδρύθηκε το 2009 από ηθοποιούς, μουσικούς, συγγραφείς και θεατρολόγους, με αφορμή την αγάπη μας να λέμε ιστορίες. Αυτό ακριβώς πιστεύουμε πως είναι το θέατρο. Μια ιστορία για μικρούς ή για μεγάλους που πρέπει να ειπωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο τρόπος της δουλειάς μας δεν διαφέρει, είτε παρουσιάζουμε μια παράσταση για παιδιά, είτε για ενήλικες. Πιστεύουμε ότι το θέατρο είναι ένα. Μόνο οι κώδικες αλλάζουν.
Θα ήθελα ένα μικρό βιογραφικό από όλες σας.
Βίκυ Θαλασσινού: Σπούδασα ηθοποιός στη σχολή Φωτιάδη και Παιδαγωγικά. Ασχολούμαι εδώ και πολλά χρόνια με τη γραφή. Μου αρέσει να γράφω κυρίως θέατρο, σενάρια αλλά και παραμύθια. Αρκετά έργα μου έχουν βραβευθεί, όπως το «Καλώς ήρθες Διόνυσε» και «Ηθοποιοί είστε και φαίνεστε». Ευτυχώς, αρκετά έχουν ανέβει και στη σκηνή. Είμαι τελειόφοιτη του τμήματος θεατρικών σπουδών του ΕΚΠΑ, επειδή πιστεύω ότι η μάθηση δεν τελειώνει ποτέ. Είμαι ιδρυτικό μέλος της ομάδας la strada όπου έχω και τις περισσότερες συμμετοχές σαν ηθοποιός.
Μαρία Κοτσίρη: Παρακολούθησα μαθήματα παραδοσιακού τραγουδιού με τη Δόμνα Σαμίου, στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων και βυζαντινή μουσική, στη σχολή του Σίμωνα Καρά και στο Ωδείο Αθηνών με τον Χρ. Τσιαμούλη και τον Σωκράτη Σινόπουλο ( πολίτικο λαούτο) και παραδοσιακό τραγούδι με την Κ. Παπαδοπούλου. Είμαι μέλος του συγκροτήματος Κρακατόα, όπου παίζω ξυλόφωνο και συμμετέχω σε θεατρικές παραστάσεις.
Χρυσάνθη Θεοδόση: Σπούδασα στο πανεπιστήμιο Πειραιά, Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές , καθώς και στην Δραματική σχολή ΔΗΛΟΣ. Παράλληλα με το θέατρο ασχολούμαι με το κολάζ και την κατασκευή ρούχων. Αυτή είναι η πρώτη μου θεατρική δουλειά.
Πως επιλέχθηκε το συγκεκριμένο παραμύθι;
Β. Θ. Σε μια εποχή που το ψέμα και οι υποκριτικές σχέσεις δυστυχώς κυριαρχούν, σκεφτήκαμε να κάνουμε μια στροφή στην αλήθεια. Η αλήθεια είναι δύσκολη και κοστίζει, αλλά τελικά είναι η μόνη που αξίζει. Ο Άντερσεν ήταν η αφορμή. Ο αγαπημένος παραμυθάς, χρησιμοποίησε τη δομή του παραμυθιού για να πει την αλήθεια. Αυτό θελήσαμε να κάνουμε κι εμείς. Ελπίζω να το καταφέραμε.
Η παράσταση διαθέτει πολύ χορό και τραγούδι. Είναι τέχνες που χρησιμοποιείτε πάντα στη δουλειά σας και γιατί;
Μ. Κ.: Το τραγούδι και ο χορός είναι δεμένα με το θέατρο , είναι η χαρά της ζωής, για να τα μοιραζόμαστε και μεταξύ μας ως ομάδα, αλλά και με τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, στα οποία απευθυνόμαστε.
Το παιδιά, είναι κατά γενική ομολογία το πιο δύσκολο κοινό.
Μ. Κ.: Τα παιδιά είναι πιο απλά και αυθόρμητα από τους μεγάλους και η επαφή μαζί τους μας γεμίζει χαρά!
Στην εποχή του φαίνεσθαι, πόσο αντιλαμβάνονται τα παιδιά – και οι μεγάλοι – που παρακολουθούν την παράσταση τη σημασία της ουσίας, αλήθειας;
Χ. Θ.: Στην παράσταση χρησιμοποιήσαμε προφανείς σχέσεις διπροσωπίας των ανθρώπων, λιγάκι “θεατρικά” τσιμπημένες. Μέσα από την κωμική τους απόδοση, το μήνυμα περνάει άμεσα στους μικρούς μας φίλους, δίνει ένα ερέθισμα το οποίο οι γονείς δε θα δυσκολευτούν να τους εξηγήσουν’. Η παράσταση αποτελεί κοινωνικό σχόλιο στο φαίνεσθαι, στην τυπικότητα και την ματαιότητα του σήμερα. Τα παιδιά φεύγουν πιο υποψιασμένα, για το πού εν τέλει πρέπει να δώσουν βαρύτητα για την ανακάλυψη της αλήθειας. Όσον αφορά τους μεγάλους, η κάθε σχέση, με αναγωγή, διαγράφει τις κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές που μας περιβάλλουν. Στόχος (ιδανικά) είναι να δοθεί η αφορμή για συζήτηση στην οικογένεια, ώστε τα παιδιά πέρα από τη διασκέδαση να αρχίσουν να μορφώνονται και κοινωνικά.
«Τα καινούρια ρούχα..» είναι σίγουρα διαδραστική παράσταση. Σας δυσκολεύει αυτό, δεδομένου ότι συχνά τα παιδιά αντιδρούν απρόβλεπτα;
Β. Θ.: Σε μια παράσταση ένα παιδάκι δεν σταμάτησε να φωνάζει «ο βασιλιάς είναι γυμνός» , παρόλο που η δράση συνεχιζόταν. Χαρήκαμε ιδιαίτερα, το θεωρήσαμε μήνυμα ότι τα παιδιά εισπράττουν το νόημα.
Η εποχή μας είναι δύσκολη, ειδικά για όσους ασχολούνται με την Τέχνη. Υπήρξαν στιγμές που σκεφτήκατε να σταματήσετε;
Χ. Θ.: Ποτέ, καμία στιγμή δεν σκεφτήκαμε να σταματήσουμε. Αγαπάμε τόσο πολύ αυτό που κάνουμε, που είναι αρκετό για να μας κρατάει πιστές. Όταν κάτι βγαίνει αυθεντικά και πηγαία, όπως η ανάγκη για τέχνη, τότε πάντα βρίσκεται ένας δρόμος για να υπάρξει. Δουλέψαμε τόσο πολύ για την παράσταση, περάσαμε και περνάμε τόσο ωραία που ποτέ δε θα παρατούσαμε αυτό μας το δημιούργημα! Αξιοσημείωτες σίγουρα είναι οι σφιχτές αγκαλιές και τα γέλια από τα παιδάκια, που πάντα διώχνουν μακριά την οποιαδήποτε σκοτεινή σκέψη.
Τι θα θέλατε να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;
Β. Θ.: Θέλουμε να διασκεδάσει με την πραγματική έννοια της λέξης είτε είναι μεγάλος, είτε μικρός και να πάρει μαζί του ένα χαμόγελο, ένα μουσικό άκουσμα, και μια αφορμή για σκέψη.
Πληροφορίες για την παράσταση, εδώ