Της Πέννυς Κροντηρά
Βασικό συστατικό για να εδραιώσεις μία επαγγελματική καριέρα είναι να θέσεις γερές βάσεις με σταθερά βήματα. Αυτό ακριβώς φαίνεται να κάνει ο ηθοποιός-σκηνοθέτης Νικόλας Μακρής. Ανήσυχο πνεύμα δείχνει να απαιτεί πολλά από τον εαυτό του θέτοντας κάθε φορά και μία νέα επαγγελματική πρόκληση αναδεικνύοντας την καλλιτεχνική του υπόσταση. Στο iART μιλά για τη ζωή του, το θέατρο και τα όνειρά του.
Αν και αρχικά αποφάσισες να σπουδάσεις Χρηματοοικονομικά, πιο πριν δεν είχες σκεφτεί το χώρο της υποκριτικής τέχνης;
Σε κάποια φάση στο σχολείο είχα προσπαθήσει να οργανώσω μία θεατρική ομάδα αλλά δεν τα κατάφερα. Ήταν τα τελευταία χρόνια του σχολείου που όλοι κοίταζαν τις πανελλήνιες και δεν είχαν πολύ χρόνο οπότε δεν υπήρξε αρκετό ενδιαφέρον και οργάνωση. Αλλά γενικά δεν το είχα σαν παιδικό όνειρο, όχι φανερό τουλάχιστον. Μεγάλωσα στη Λάρισα και με το θέατρο δεν είχα πολλή επαφή, δεν γνώρισα και πολλές παραστάσεις εκεί αλλά ούτε οι παρέες, ούτε ο κύκλος μου, ούτε η οικογένειά μου σχετίζονταν με αυτό. Μέσα από τη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου ξεκίνησα να ασχολούμαι με την τέχνη.
Ηθοποιός εν μέσω κρίσης…
Το επάγγελμά μας είναι πάντα μέσα σε κρίση, αν το δεις σαν κλάδο πάντα υπάρχει ανεργία στους ηθοποιούς. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη ανεργία από ότι πριν σαν ποσοστό απλά τώρα έχουν αλλάξει οι αμοιβές και οι συνθήκες εργασίας προς το χειρότερο οπότε επηρεαζόμαστε σε αυτό τον τομέα.
Ποια η στάση της οικογένειάς σου όταν τους είπες ότι θα ασχοληθείς με το θέατρο;
«Να πάρεις πρώτα το πτυχίο σου και μετά να κάνεις ότι θέλεις.». Δεν το έκανα ακριβώς με αυτή τη σειρά το πήρα το πτυχίο αλλά αφού είχα τελειώσει τη δραματική σχολή, είχα αρχίσει να δουλεύω και είχα πάει στρατό. Άργησα λίγο αλλά το πήρα τελικά. Είχα στήριξη, εμπιστοσύνη και χαρά από τους δικούς μου, από τότε ο πατέρας μου είναι ο πιο φανατικός θαυμαστής μου.
Τι σε γοητεύει και τι σε στεναχωρεί στο χώρο;
Με γοητεύει ότι αλλάζουν πολύ συχνά οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύεις, ώστε να γνωρίζεις αρκετά ενδιαφέροντες ανθρώπους στο χώρο καλλιεργώντας ουσιαστικές σχέσεις. Επίσης, με τους ρόλους εμβαθύνεις σε πτυχές του εαυτού σου. Με απογοητεύουν οι κακές εργασιακές σχέσεις και η έλλειψη σεβασμού κυρίως από την πλευρά της παραγωγής που σε επηρεάζει άμεσα στη δουλειά σου. Κάποιοι άνθρωποι θεωρούν την τέχνη σαν πολυτέλεια και όχι σαν επάγγελμα, κάτι που το κάνουμε σαν χόμπι.
Πως αποφάσισες να πας Αμερική;
Πήγα Αμερική γιατί ήταν ένα παιδικό όνειρο. Το έκανα σε μία φάση της ζωής μου που είχα έντονη επιθυμία να φύγω από τη χώρα. Ήταν μία περίεργη περίοδος που ήμουν στα «κάτω» μου, κάτι δεν μου ταίριαζε, δεν μου κολλούσε, δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ την κατάσταση εδώ. Επαγγελματικά εκείνη την περίοδο ήμουν σε καλό στάδιο έπαιζα σε κάποιες παραστάσεις, έκανα και τηλεόραση αλλά το ζήτημα όπως είχε εξελιχθεί δε μου κούμπωνε. Ήθελα κάτι διαφορετικό που όταν είμαι μέσα σε αυτό να λειτουργώ όμορφα.
Οι εντυπώσεις σου από τη ζωή έξω; Θα έφευγες πάλι κυνηγώντας διεθνή καριέρα;
Δεν έφυγα για να κάνω καριέρα έξω αλλά επειδή ήθελα να φύγω από εδώ. Εκεί προσπάθησα να εκμεταλλευτώ ότι μπορούσε να μου προσφέρει το Λος Άντζελες, δεν γύρισα την Αμερική ιδιαίτερα. Ενώ το πρώτο πλάνο ήταν να πάω στην Αμερική και να ασχοληθώ με θέατρο τελικά αποφάσισα να σπουδάσω τον κινηματογράφο γιατί εκεί είναι η Μέκκα του είδους. Πήγα με εκπαιδευτική διάθεση και όχι να ψάξω δουλειά για καριέρα. Έκανα έξτρα σπουδές στην υποκριτική και αυτό με έκανε να γυρίσω με γεμάτες εμπειρίες τις βαλίτσες μου. Το να δουλέψω και να μείνω εκεί όμως ένιωσα ότι δεν το ήθελα, είδα ότι μου λείπει πολύ η Ελλάδα και οι άνθρωποι εδώ. Όχι ότι θα ήταν εύκολο να κυνηγήσω κάτι στο εξωτερικό. Θα μπορούσα να ξαναφύγω αλλά για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα και λόγους.
Σε τι διαφέρει η κρίση του σκηνοθέτη από αυτή του ηθοποιού;
Ως σκηνοθέτης αναγκαστικά πρέπει να έχεις λόγο για τα πάντα. Οπότε βλέπεις συνολικά μία δουλειά αλλά και τα επιμέρους κομμάτια της. Δεν υπάρχει κάτι πιο ολοκληρωμένο. Για αυτό με ιντριγκάρει πάρα πολύ, χρησιμοποιείς πολλές τέχνες όπως τη μουσική, τη σκηνογραφία με στόχο να υπηρετήσουν ένα σκοπό. Στην υποκριτική δεν γίνεται να έχεις λόγο στα πάντα. Ήδη ως ηθοποιός έχεις να κάνεις αρκετή δουλειά με τον εαυτό σου στο πρότζεκτ. Απαιτεί χρόνο και ενέργεια για να γίνει σωστά. Έχω κάνει κάποιες ταινίες μικρού μήκους και κάποια εμπορικά βίντεο, όπως διαφημιστικά για νησιά, τρέιλερ για παραστάσεις. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν κάποια σενάρια που δουλεύω για μία μεγάλου μήκους ταινία, μία μικρού και ένα θεατρικό έργο. Όμως για να προχωρήσουν αυτά πρέπει έχω ελεύθερο χρόνο που τώρα δεν υπάρχει.
Για τι είσαι περήφανος και υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνεις;
Περήφανος δεν είμαι εύκολα για πράγματα που έχω κάνει. Περήφανος μπορώ να πω ότι είμαι επειδή δεν έχω ρίξει ανθρώπους που έχω συναναστραφεί, έχω κάνει πολλές φορές πίσω και δεν έχω εκδικηθεί. Επαγγελματικά περήφανος δεν ξέρω, ίσως είναι η τέχνη τέτοια που όταν νιώσεις περήφανος μετά από δέκα λεπτά θα πεις αυτό μπορούσα να το έχω κάνει καλύτερα. Οπότε ότι ένιωσα όμορφα κρατάει λίγες στιγμές. Μετανιώνω για πράγματα που δεν κυνήγησα πολύ και για χρόνο που έχω χάσει, για ανθρώπους που έχω αφήσει να φύγουνε και μερικές φορές γιατί η δική μου ανεκτικότητα δεν με αφήνει να είμαι πολύ ξεκάθαρος σε σχέση με τη δική μου στάση απέναντι σε κάποια πράγματα. Βρομίζει λίγο η στάση μου από την ανεκτικότητά μου προς τους άλλους και δεν είμαι τόσο ξεκάθαρος και στιβαρός σε αυτό που θέλω να κάνω και να πω με τον τρόπο που θέλω το να το κάνω και να το πω.
Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια;
Είμαι στη σειρά «Ζωή μου» στο star και στο θέατρο στην παράσταση «Αυτή η νύχτα μένει». Στο σίριαλ ο ρόλος που έχω, ο Κώστας, είναι ένας άνδρας που στη μέχρι τώρα ζωή του έχει αποφύγει τις δεσμεύσεις τόσο τις επαγγελματικές όσο και τις διαπροσωπικές. Ήταν ένας πολεμικός ρεπόρτερ, μοναχικός τύπος που του άρεσε να τριγυρνάει με τη φωτογραφική μηχανή. Για χάρη μιας γυναικάς από το παρελθόν που του έφερε η ζωή πάλι μπροστά αποφασίζει να στεριώσει κάπου. Μέσα σε αυτή την ιστορία υπάρχει και ένα παιδί. Έτσι αλλάζει πολύ η ζωή του και δείχνει αποφασισμένος να κάτσει κάπου και όχι να φύγει.
Μία εξέλιξη στο σήριαλ;
Αυτή η ιστορία δεν θα είναι εύκολη και θα δοκιμαστούν όλοι.
Πες μας λίγα λόγια την θεατρική παράσταση.
Η θεατρική παράσταση στηρίζεται στο ομώνυμο βιβλίο που αφορά στα μπουζούκια της δεκαετίας του 1980 της επαρχίας. Με πολύ αλήθεια μέσα και υπαρκτά πρόσωπα που άλλες φορές κατονομάζονται και άλλες σκιαγραφούνται. Μια κατάσταση που εμείς δεν τη ζήσαμε αλλά μπορούμε να φανταστούμε τι γινόταν. Στη Λάρισα από όπου κατάγομαι υπήρχαν πολλά μπουζούκια και ίσως κράτησε μετά αυτή τη μυρωδιά. Βέβαια μετά ήρθαν τα μεγάλα κέντρα διασκεδάσεως μπουζούκια υπερπαραγωγές. Είναι μια εποχή πολύ ισχυρή στη διασκέδαση και πολύ ελληνική. Αν σκεφτείς ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν οι ντίσκο για τη ξένη μουσική και τα μπουζούκια για την ελληνική. Ο ρόλος μου στην παράσταση είναι ο Λύσανδρος, ένας μπουζουξής που μέσα σε αυτή τη δουλειά ερωτεύεται μία από τις τραγουδίστριες και ξεκινούν να έχουν μία σχέση που περνάει και αυτή από διάφορα κύματα γιατί η αγορά ήταν σκληρή και δεν επέτρεπε καλλιτεχνικά ζευγάρια. Η κονσομασιόν προϋπέθετε μια διαθεσιμότητα για αυτούς που συμμετέχουν και η σχέση τους μπαίνει σε κρίση και αμφισβήτηση. Αυτός ο άνθρωπος επιμένει στον έρωτα. Το τέλος της παράστασης δίνει μια έξτρα διάσταση σε όλο αυτό που έχει δει ο θεατής. Υπάρχει και μία πολιτική προέκταση όλου του συστήματος που είχε δημιουργηθεί τότε.
Περιέγραψε τον εαυτό σου με τα ελαττώματα και τα προτερήματά σου.
Είμαι αναβλητικός μερικές φορές, θεωρώ ότι κάνω πολύ λίγα πράγματα σε σχέση με αυτά που θα μπορούσα, νιώθω ότι είμαι στο ρελαντί το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου και έρχονται οι άλλοι και μου λένε μα κάνεις αυτό και εκείνο! Δεν πιάνω τον ταύρο από τα κέρατα. Δεν έχω τη δυναμική που θα ήθελα να έχω. Τι άλλο κακό κουβαλάω… Η στάση μου είναι κυνική οπότε δεν ταυτίζομαι εύκολα με πολλούς ανθρώπους σε συζητήσεις και δεν συμπάσχω, άρα δεν είμαι πολύ καλός συνομιλητής σε διαπροσωπικό επίπεδο. Δεν θα κάτσω να αναλύσω εύκολα αυτό που θεωρώ δεδομένο και απλό. Έχω πολλά ελαττώματα. Προτερήματα… μπορώ να κάνω ένα multi tasking και να έχω αντίληψη και άποψη για πολλά διαφορετικά πράγματα ίσως για αυτό με ενδιαφέρει και η σκηνοθεσία. Είμαι πολύ ευχάριστος και ανοικτός τύπος στο να ακούσω και να δεχτώ πράγματα και ανθρώπους και να καταλάβω τους λόγους που λειτουργούν έτσι, δύσκολα βάζω «χ» σε ανθρώπους. Πιστεύω πολύ στις ευκαιρίες και ότι οι άνθρωποι μπορεί να αλλάξουν. Αν αλλάξεις την πράξη σου είναι σαν να έχεις αλλάξει και εσύ κατά ένα τρόπο.
Ο Νικόλας σε 15 χρόνια από σήμερα;
Έλα ντε..! Φαντάζομαι να έχω οικογένεια, να δουλεύω λιγότερες και πιο ουσιαστικές ώρες και να αξιοποιώ ωραία τον ελεύθερο χρόνο μου. Να κάνω ταξίδια, ακόμα και μέσα στην πόλη να έχω ένα χώρο που να ηρεμώ και να χαλαρώνω.
Τι σου δίνει δύναμη στη ζωή;
Τα λάθη μου. Πεισμώνω με τον εαυτό μου κάποιες φορές και αυτό με κάνει να θέλω να το ξεπεράσω και να αλλάξω τα πράγματα. Να διορθώσω τον εαυτό μου και τις πράξεις μου.