Της Πέννυς Κροντηρά
Ο Νικόλας Μπράβος είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου… πολυτάλαντος, πολυπράγμων, ανήσυχο πνεύμα σαν να συναντάς τρεις ξεχωριστούς ανθρώπους εναρμονισμένους σε ένα πρόσωπο. Μπορεί ο κόσμος αρχικά να σταθεί στο ωραίο παρουσιαστικό του αλλά μόλις τον γνωρίσεις αντικρίζεις έναν ιδιαίτερα ευγενικό, θετικό και κοινωνικό νέο. Όταν ξεκινήσεις να συζητάς μαζί του καταλαβαίνεις ότι δεν χωράει σε καλούπια και εκφράζει τις απόψεις του ελεύθερα και τεκμηριωμένα χωρίς να τον απασχολεί να τις ωραιοποιήσει για τα «μάτια του κόσμου». Μέσα από την συνέντευξή του στο iART αποκαλύπτεται και μιλά για όλα χωρίς περιστροφές.
Γιατρός, μουσικός, ηθοποιός ποια ιδιότητα θες να λες ότι έφερες αν φανταστείς τον εαυτό σου σαράντα – πενήντα χρόνια μετά;
Αυτή του λατόμου!
Τι σου προσφέρει η υποκριτική, ώστε να υπερτερεί των άλλων ιδιοτήτων;
Θεωρώ ότι η υποκριτική περικλείει όλες τις ιδιότητες του κόσμου μαζί, γιατί ένας ηθοποιός πρέπει πραγματικά να ερμηνεύει τη ζωή, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι υπερτερεί έναντι της καθεμιάς χωριστά. Για μένα, η ερμηνεία του ηθοποιού είναι το πιο λογικό μέσο για να εκδηλωθούν οι νευρώσεις των ατόμων, καθότι όλοι μας έχουμε μεγάλη ανάγκη να εκφραζόμαστε.
Όταν βγαίνεις στην σκηνή πώς νιώθεις;
Έτοιμος να αφεθώ, να ζήσω κάτι καινούριο -μια πρωτόγνωρη εμπειρία- και περίεργος να δω τι θα συμβεί.
Θα σκεφτόσουν να φύγεις στο εξωτερικό;
Και τώρα κατά μία έννοια στο εξωτερικό είμαι. Και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό γιατί μου δίνεται η δυνατότητα να κάνω αυτό που αγαπώ σε συνθήκες επαγγελματικές μακράν καλύτερες από αυτές της Ελλάδας.
Η Ιατρική είναι λειτούργημα και προσφορά προς τον συνάνθρωπο πώς μπορείς να την θέτεις σε δεύτερη μοίρα;
Μα ακριβώς γι’ αυτό λόγο. Επειδή είναι μια σπουδαία επιστήμη που έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Αν ήταν οποιαδήποτε άλλη σχολή, θα την είχα διαγράψει εντελώς.
Τι αποκόμισες από την ζωή σου στην επαρχία;
Εικόνες, ήχους, μυρωδιές, γεύσεις, βιώματα. Για μένα, είναι σημαντικό ένα παιδί να μεγαλώνει κοντά στη φύση. Η ψυχοσωματική του ισορροπία διαμορφώνεται καλύτερα.
Αισθάνθηκες ότι περιορίζεσαι;
Αρκετές φορές.
Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια;
Έχω αυτή τη στιγμή πολλές ιδέες που στριφογυρίζουν στο μυαλό μου, για τις οποίες όμως προτιμώ να μιλήσουμε σε μια ανάλογη περίσταση στο μέλλον όταν θα έχουν γίνει πράξεις. Προς το παρόν βρίσκομαι στην καθημερινή σειρά «Δίδυμα Φεγγάρια» που προβάλλεται στον Ant1 και είναι βασισμένη στο βιβλίο της Ρένας Ρώσση-Ζαΐρη, σε διασκευή της Βάνας Δημητρίου. Την σκηνοθετική επιμέλεια έχει ο Ανδρέας Γεωργίου ενώ η παραγωγή φέρει την υπογραφή του ίδιου και του Κούλη Νικολάου.
Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου. Έχεις κοινά με τον Φίλιππο που υποδύεσαι;
Προηγουμένως με ρώτησες τι μου προσφέρει η υποκριτική. Γιατί άραγε παίζει ένας ηθοποιός; Κι εγώ σου απάντησα, για να εξωτερικεύσει τις φαντασιώσεις και τις νευρώσεις στις οποίες έχει βυθιστεί. Λοιπόν, ο ρόλος του Φίλιππου μου δίνει αυτή τη δυνατότητα σε μεγάλο βαθμό. Μου προσφέρει αρκετές ευκαιρίες να εκφραστώ. Και νομίζω ότι ταυτίζομαι αρκετά μαζί του.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Κύπρο;
Είδα την ανακοίνωση της ακρόασης στο facebook, έστειλα βιογραφικό, μου απάντησαν και με κάλεσαν να με δουν από κοντά. Πέρασα από ακρόαση για το ρόλο και κάπως έτσι τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.
Ποια εξέλιξη να περιμένουμε;
Η σειρά όσο πάει θα γίνεται καλύτερη. Επίσης στο ρόλο μου μπαίνει το πιάνο, όπου -εκτός των άλλων- θα παίζω ενίοτε και μερικές δικές μου συνθέσεις, αυτοσχεδιασμούς και τραγούδια που μετράνε ήδη δέκα χρόνια στα συρτάρια και σιγά σιγά θέλω να τα βγάλω προς τα έξω.
Πώς διαχειρίζεσαι την αναγνωρισιμότητα; Θεωρείς ότι ο κόσμος πρέπει να ξέρει πράγματα για εσένα και την προσωπική σου ζωή;
Δεν κάνω κάτι για να τη διαχειριστώ, θέλω να πω δεν έχει αλλάξει κάτι πέρα από το ότι έχω ακόμη περισσότερη δουλειά από πριν και περισσότερη όρεξη να προχωρήσω και να εξελιχθώ. Κατά τα άλλα, εγώ παραμένω όπως ήμουν και η ζωή μου το ίδιο. Θεωρώ ότι αυτό που μετράει για έναν ηθοποιό είναι το παίξιμό του, όχι οι πόζες του. Μπορεί να είναι δημόσιο πρόσωπο, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να φανερώνει στους άλλους την προσωπική του ζωή. Η ζωή του τού ανήκει, ό,τι συμβαίνει μέσα του τού ανήκει και δεν αφορά κανέναν.
Πώς διαχειρίζεσαι τον θαυμασμό των γυναικών;
Με αγάπη και χαμόγελο. Είμαι θετικός σε κάθε είδους αυθόρμητες δηλώσεις και εκδηλώσεις. Θέλω να είμαι απλός, ευγενικός και αν οι γυναίκες με θαυμάζουν, όπως λες, είναι μεγάλη μου τιμή.
Αυτή την στιγμή είσαι ερωτευμένος;
Με την ελευθερία μου.
Χαρακτήρισε με πέντε λέξεις τον εαυτό σου.
Μοναχικός, απρόβλεπτος, αθεράπευτα ρομαντικός, αυστηρός και εκνευριστικά τελειομανής.
Με τι σκοτεινιάζεις;
Με το παρελθόν μου.
Έχεις πει ότι δεν πιστεύεις στα όνειρα αλλά στους στόχους. Ποιοι είναι οι δικοί σου στόχοι σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό επίπεδο;
Όπως σου είπα πριν, προτιμώ να προχωρώ από τη σκέψη και τη θεωρία, στην πράξη και τη δοκιμή. Λοιπόν θα δοκιμάσω και θα σου πω. Αυτή τη στιγμή έχω κάποιους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους. Αν τους υλοποιήσω, θα είναι μια αφορμή να τους συζητήσουμε στο μέλλον. Αν όχι, δεν υπάρχει καν ανάγκη συζήτησης.
Σε ποιες προκλήσεις δεν μπορείς να αντισταθείς;
Γενικά, μου αρέσει να υπάρχει μια δόση τρέλας. Σε τέτοιες προκλήσεις λέω ναι.
Πόση τρέλα κουβαλάς;
Τόση ώστε να πιστεύω πάντα ότι η ζωή είναι ωραία.
-Ποιες οι απολαύσεις σου στην ζωή;
Η ζωή η ίδια. Να την απολαύσω ως το μεδούλι.
Τι δεν θα ανέβαλες για αύριο;
Κάτι που πρέπει να παραδώσω σήμερα.
Ποιο μότο έχεις;
Η ζωή είναι πολύ ωραία!
Πως βλέπεις την πολιτική κατάσταση της χώρας;
Δυσοίωνη. Είμαστε σε αδιέξοδο. Αυτό βλέπω εγώ. Ότι πλέον δεν υπάρχει ιδεολογία κομμάτων, όλοι είναι το ίδιο, όλοι εξυπηρετούν συμφέροντα και έτσι όπως έχουν τα πράγματα εγώ προσωπικά δε βλέπω φως από πουθενά πολιτικά. Δεν έχει βρεθεί ένας άνθρωπος να μας πει στ’ αλήθεια τι γίνεται, ισχύει ό,τι πούνε τα κανάλια, δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο, δεν έχει σημασία αν αυτή τη στιγμή είναι αριστερά, αν είναι δεξιά ή αν είναι κεντρώα πολιτική. Τα τελευταία χρόνια είναι σα να ζούμε απλά ένα ενιαίο πράγμα, όποιος και να βγαίνει γίνονται τα ίδια και τα ίδια. Τίποτα. Εγώ, αν παραμείνουν τα πράγματα έτσι όπως έχουν, δε βλέπω μέλλον σ’ αυτή τη χώρα. Έτσι τη βλέπω εγώ την πολιτική κατάσταση, ένα χάος. Κανένας δεν ξέρει πού βρισκόμαστε, κανένας δεν έχει ενημερώσει πώς έχουν ακριβώς τα πράγματα, καθένας λέει το δικό του και τα τελευταία χρόνια η πολιτική είναι ίδια, άσχετα με το ποιος έχει περάσει από την πρωθυπουργία της χώρας. Νομίζω ότι δεν έχει να κάνει με το ποιος είναι πρωθυπουργός, νομίζω ότι έχει να κάνει με το τι μας λένε οι άλλοι απ’ έξω. Κανένας δεν έχει αντισταθεί μέχρι στιγμής σε αυτό. Βλέπω ότι η κατάσταση πάει σταθερά προς το χειρότερο και δεν υπάρχει ελπίδα για αλλαγή έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα. Δυστυχώς, αυτό που βιώνω στην καθημερινή μου ζωή και από συζητήσεις με ανθρώπους διαφόρων επιπέδων και στρωμάτων είναι ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και συνεχώς χειροτερεύουν.
Ποια η γνώμη σου για τους πρόσφυγες;
Λυπάμαι και θυμώνω με το δράμα αυτών των ανθρώπων, που κινδυνεύει η ζωή τους και ζουν καθημερινά με το φόβο και την αγωνία του αύριο. Επίσης, θυμώνω που έχει μεταφερθεί σαν κύριο πρόβλημα το τι θα κάνουμε με τους πρόσφυγες, το πώς δηλαδή θα τους χειριστούμε, ενώ στην ουσία το βασικό πρόβλημα είναι να σταματήσει ο πόλεμος στη χώρα τους για να μείνουνε οι άνθρωποι στα σπίτια τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν επιλογή. Κάποιοι άλλοι δε, υποστηρίζουν να μείνουν στη χώρα τους και να πολεμήσουν. Να πολεμήσουν ποιους; Τις βόμβες; Οι άνθρωποι αυτοί αν μείνουν στη χώρα τους είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν. Από τη στιγμή που έρχονται στη χώρα μας, η λύση σίγουρα δεν είναι να τους αφήσουμε να πνιγούνε. Οφείλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, με οποιοδήποτε τρόπο να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους, είτε αυτό είναι ιατρική βοήθεια, είτε είναι ρούχα, είτε είναι φαγητό, είτε οτιδήποτε. Και αυτό που θεωρώ ότι πρέπει να γίνει εάν δε σταματήσει ο πόλεμος, η δεύτερη γραμμή αντιμετώπισης, είναι να οργανωθεί ένα σύστημα για το πώς θα χειριστούμε αυτούς τους ανθρώπους. Το να τους βρίζουμε, το να βγαίνουμε στα κανάλια και να λέμε ότι οι Έλληνες πεινάνε και εμείς βοηθάμε τους ξένους επίσης είναι λάθος. Ναι οι Έλληνες πεινάνε αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που τους συντρέχουν όσο μπορούν, απλά αυτό δε φαίνεται στα κανάλια γιατί δεν πουλάει. Το μόνο που πουλάει είναι το ότι βοηθάμε πρόσφυγες. Και γενικά στη χώρα μας επικρατεί αυτό. Γίνεται σημαντικό μόνο ό,τι αποφασίσουν και ό,τι πουν τα κανάλια και όλα τα υπόλοιπα περνάνε στη ζούλα και υπογείως, στα αφανέρωτα. Δεν είναι έτσι όμως, δυστυχώς. Και πάλι εξυπηρετούνται συμφέροντα. Το θέμα με τους πρόσφυγες είναι κάτι μαζικό και μας αφορά όλους.
Πολιτική-πολιτισμός: ποια η σχέση τους;
Ο πολιτισμός είναι πολιτική, η πολιτική θα έπρεπε να είναι πολιτισμός.
Ποια ερώτηση δεν σου έχουν κάνει; Τι θα ρωτούσες τον εαυτό σου αν είχες την ιδιότητά μου; Δες το ως ρόλο..
Οπότε τώρα εγώ είμαι δημοσιογράφος;
Ναι…
Και πρέπει να κάνω μία ερώτηση στον εαυτό μου… Θέλεις να απαντήσω κιόλας;
Βεβαίως!
Μάλιστα… Σε πρώτη φάση μου έρχονται στο μυαλό κάπως πιο κυνικές ερωτήσεις…όμως… θα σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και θα ρωτήσω κάτι σοβαρό τον εαυτό μου. Λοιπόν, Νικόλα ηθοποιέ, λες ότι πρέπει να δεχόμαστε όλες τις εμπειρίες που μας προσφέρει η ύπαρξή μας, και όχι μόνο αυτό, αλλά να της ζητάμε χίλιες φορές περισσότερα από αυτά που μας προσφέρει. Οπότε εγώ θα ήθελα να σε ρωτήσω, ποια θεωρείς την πιο σημαντική εμπειρία στη ζωή σου μέχρι τώρα, κάτι το οποίο πιστεύεις δεν έχουν ζήσει πολλοί και σε κάνει να νιώθεις τυχερός ή ξεχωριστός (με την καλή έννοια) που το έζησες;
-Χμ… Νικόλα δημοσιογράφε, μου βάζεις δύσκολα…
-Χμ… Νικόλα ηθοποιέ, γι’ αυτό είμαι καλός δημοσιογράφος.
-Χμ… Νικόλα δημοσιογράφε, το προσπερνάω αυτό που είπες και σου απαντάω στην ερώτησή σου.
Δεν ξέρω αν είναι η πιο σημαντική, αλλά σίγουρα μία από τις πιο σημαντικές εμπειρίες στη ζωή μου μέχρι τώρα, ήταν η «εκπαίδευση» που πέρασα στο Νταμάρι του πατέρα μου. Από μικρό παιδάκι. Αυτή με έχει επηρεάσει και με έχει διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό. Το Νταμάρι δεν αστειεύεται, πλάθει χαρακτήρες. Αυτά που αισθάνομαι σήμερα, αυτά που πιστεύω και όλα όσα αντιπροσωπεύω, έχουν περάσει και έχουν ζυμωθεί μέσα από τη δουλειά στο βουνό, μέσα από τη λάσπη και τις πέτρες. Αυτό μπορεί να ακούγεται κάπως ρομαντικό και ποιητικό, αλλά πίστεψέ με, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή.