Της Άννας Παχή
Βρέθηκα πρόσφατα στο Club 22, τη ντισκοτέκ των νεανικών μου χρόνων, που έχει γίνει ένα πολύ ωραίο σκυλάδικο. Παρατηρώντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, έκανα μερικές διαπιστώσεις.
- Στο σκυλάδικο δεν πας για να ακούσεις μουσική. Η ένταση του ήχου και η βαβούρα είναι τέτοια που δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις πολλά. Ίσως με τη χρήση ωτοασπίδων κάτι να γινόταν, αλλά, δεν πας εκεί με τέτοια αξεσουάρ. Πας να δεις τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη να ξελαρυγγιάζεται και να αφήνει το κοινό να τραγουδά το μισό από κάθε τραγούδι που λέει.
- Οι ενδυματολογικές επιλογές των θαμώνων, είναι ένα κι ένα για να σε αφήσουν κάγκελο. Εκτός από κοστούμια παντός είδους (χρωματιστά, γυαλιστερά) οι γυναίκες λες και παθαίνουν παράκρουση. Ότι πιο κιτς και ξέκωλο, στα μπουζούκια θα το δεις.
- Ένα μπουκάλι βότκα που στην κάβα έχει είκοσι ευρώ, στο σκυλάδικο θα το πληρώσεις… 300 ευρώ για το ποτό και τα φτωχά παρελκόμενα, ενώ αν θες τραπέζι που να βλέπει την πίστα και όχι πλάτες και φαλάκρες, οφείλεις να δώσεις κάτι επιπλέον.
- Τα καθίσματα του σκυλάδικου είναι ειδική παραγγελία για νάνους, συλφίδες και άλλα ξωτικά. Ένας κανονικός άνθρωπος δεν υπάρχει περίπτωση να βολευτεί χωρίς να ξεχειλίσει από παντού, ή χωρίς να ακουμπά τον άγνωστο διπλανό του. Από την άλλη, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε νέες φιλίες. Το θέμα ερευνάται ακόμη.
- Καπνίζεις δεν καπνίζεις, είναι τεχνικά αδύνατο να μη φύγεις από εκεί με αναπνευστικό. Καταλαβαίνεις το ρήμα «βρωμοκοπάω» σε όλους τους χρόνους και τις εγκλίσεις. (Παρεμπιπτόντως, το Club 22 έχει πολύ καλό εξαερισμό και γλύτωσα το αναπνευστικό μου σύστημα. Σε άλλα, δεν υπήρξα το ίδιο τυχερή).
- Καλό είναι να πας στην τουαλέτα πριν αρχίσει το κυρίως πρόγραμμα. Μετά, δεν υπάρχουν εγγυήσεις πως θα επιστρέψεις εγκαίρως για να το δεις. (Και πάλι) οι γυναίκες κυρίως, λες και παθαίνουν ομαδική συχνουρία. Το γεγονός δε πως πάνε στην τουαλέτα ΟΛΕΣ μαζί, χρήζει ψυχολογικής έρευνας.
- Εάν αποφασίσεις να ανέβεις στην πίστα να χορέψεις, καλό είναι να έχεις κάνει ασφάλεια ζωής και ατυχήματος πρώτα. Τα γαρύφαλλα, υγρά από τους ψεκασμούς με κρύο νερό για να φαίνονται φρέσκα, παρά την όμορφη όψη τους εγκυμονούν κινδύνους. Ένα φυλλαράκι να πατήσεις, την έχεις σίγουρη τη γλύστρα. Βέβαια, θα διασκεδάσει το κοινό και ο τραγουδιστής, αλλά άντε μετά να σηκώσεις το πεσμένο σου ηθικό. Δε σηκώνεται το ρημάδι.
- Εννοείται πως η συζήτηση στο σκυλάδικο, απαγορεύεται. Αν θες κουβεντούλα, να πας για καφέ. Εκεί, ή θα τραγουδάς ή θα το βουλώνεις. Και να θες άλλωστε, τα ντεσιμπέλ σου γελάνε κοροϊδευτικά.
- Οι λουλουδούδες και οι φωτογράφοι γίνονται οι καλύτεροι φίλοι σου. Περνάνε ανά πεντάλεπτο να τσεκάρουν αν ήπιες αρκετά για να βοηθήσεις να συμπληρώσουν το πενιχρό τους νυχτοκάματο. Είναι όλοι εκνευριστικοί αλλά μην τους θυμώνεις, κάνουν ότι μπορούν για τον άρτο τον επιούσιο.
- Το σκυλάδικο κρατά μέχρι το πρωί. Νόμος. Αλλιώς δε σέβεται τον εαυτό του κι έχει αποτύχει στην ευγενική αποστολή της διασκέδασής σου. Για αυτό, αν νυστάζεις, άντε για ύπνο ή χτύπα κανα κουβά καφέ. Στη χειρότερη, κοιμήσου στο τραπέζι αν και είναι πολύ ξενέρωτο. Οπωσδήποτε όμως, απαγορεύεται να φύγεις πριν τις τέσσερις. Πέντε. Έξι. Πριν αρχίσουν τα γκαρσόνια να μαζεύουν τέλος πάντων.
Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: Γιατί πάμε στα σκυλάδικα; Επειδή γουστάρουμε. Την ατμόσφαιρα του (έστω και πλαστού ή προσωρινού) κεφιού, τις μικρούλες που προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω στις 30ποντες πλατφόρμες τους (μπορείτε να βάζετε με την παρέα σας στοιχήματα για το ποια θα πέσει πρώτη και πόσες θα παρασύρει μαζί της σα μπάλα του μπόουλινγκ). Επειδή χαζεύουμε το κάθε καρυδιάς καρύδι που μαζεύεται εκεί, τα ζευγαράκια που χαλβαδιάζουν, τους καλλιτέχνες που αγαπάμε. Επειδή πάμε μια φορά στο τόσο βρε αδερφέ. Παρά την κρίση, το ξέδωμα το θέλουμε και αυτό του σκυλάδικου είναι μια χαρά. Και δυο, μη σου πω. Για αυτό, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε εκεί αφήστε τις γκρίνιες κι απολαύστε το. Καλή διασκέδαση.