Φωτό: zoosos.gr

Γράφει η Άννα Παχή

Το διάβασα κι αυτό: «ντροπή να σώζουν τα σκυλιά ενώ κινδυνεύουν άνθρωποι». Μάλιστα. 2018 έχουμε ε; Αν ήταν μεμονωμένο post δε θα ασχολούμην. Παραλλαγές του όμως, είδα αρκετές.

Δεν έχω σκύλο. Ούτε γάτα. Και επειδή δεν θέλω και επειδή δεν μπορώ. Είχα παλιά ένα σκυλάκο, τον Πρίγκιπα, όνομα και πράμα. Έκτοτε τίποτα.

Το ζώο, είναι οργανισμός που προϋπάρχει του ανθρώπου, ας αρχίσουμε από τα βασικά. Άλλωστε, κι ο άνθρωπος ζώο είναι, κατώτερο βέβαια των υπολοίπων και μην ακούτε αυτά που λένε περί εγκεφάλου…  Ασύστολα ψεύδη, ο κόσμος χειροτερεύει αντί να βελτιώνεται, κι αυτό κάτι λέει για το κυρίαρχο είδος. Επιστρέφω. Ως ζωντανός οργανισμός έχει δικαιώματα. Να τρέφεται, να κινείται, να κοιμάται. Τα άλλα είδη, επίσης. Κανένα είδος δεν έχει περισσότερα δικαιώματα στη ζωή από ένα άλλο. Αυτά είναι σοφιστείες που δημιουργούν οι άνθρωποι.

Οι υπέροχοι εθελοντές που έσωσαν τα ζώα της πυρκαγιάς, δεν “προτίμησαν” αυτά, έναντι ενός ανθρώπου. Τέτοια διλήμματα δεν υπάρχουν. Σκέφτηκαν όμως  πως κάποιος έπρεπε να ασχοληθεί με τραυματισμένα σκυλάκια, τρομαγμένες γατούλες, αλεπούδες με καψαλισμένες γούνες και χελώνες που δεν ήξεραν που να τραβήξουν. Επειδή είναι ζωντανά πλάσματα αυτού του κόσμου. Επειδή, όταν αποφασίζεις να υιοθετήσεις ένα ζώο, αναλαμβάνεις την ευθύνη του εφ’ όρου ζωής. Να το προστατεύεις, να το αγαπάς, να το φροντίζεις. Όπως ένα παιδί. Όλα τα παιδιά του κόσμου ανήκουν στην ευθύνη μας. Οφείλουμε να τα προστατεύουμε, να τα αγαπάμε και να τα φροντίζουμε. Κι αν το παιδί μεγαλώνει και φεύγει για να ζήσει τη δική του ζωή, το ζώο όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο έχει την ανάγκη σου.

Εσείς λοιπόν που κρίνετε και κουνάτε –σύμφωνα με τη μόδα των πολιτικών –το δάχτυλο σε εκείνους που ασχολήθηκαν με τα ζώα-θύματα, πηγαίνετε να βοηθήσετε εκεί που θέλετε και μπορείτε χωρίς να κρίνετε. Αρκετά.