Γράφει ο Σπύρος Πλουμίδης
Σάββατο βράδυ και βάζεις να δεις με την παρέα σου μια ταινία. Τι ταινία θα δούμε; Άντε να δούμε κανένα θριλεράκι να ανάψουν και λίγο τα αίματα. Η επιλογή όμως είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη καθώς στα περισσότερα η θεματολογία είναι ίδια και τα κλισέ αφόρητα. Βρίσκεις κάποιο με τα χίλια ζόρια, το βλέπεις και αφού τελειώσει σε αφήνει με την απορία. Ποια απορία; Το πόσο χαζοί είναι οι πρωταγωνιστές σε κάθε θρίλερ, καθώς θα μπορούσαν να αποφύγουν όσα τραβάνε, αν είχαν στοιχειωδώς μυαλό.
Για παράδειγμα, ακούς θόρυβο μέσα στο σκοτάδι, ο οποίος προέρχεται (κλασσικά) από τη σοφίτα ή από το υπόγειο. Πας φωνάζεις “ποιος είναι;” (λες και θα σου απαντήσει κανείς δηλαδή) και κατεβαίνεις να ψάξεις χωρίς φως. Ρε, ακούς θόρυβο από ένα μέρος που δεν έχεις φως. Αμπάρωσε την πόρτα και πήγαινε τσέκαρε το πρωί. Ή έστω άναψε κανένα φως. Τι κανένα φως δηλαδή, όλο το οικοδομικό τετράγωνο πρέπει να φωταγωγήσεις.
Παράδειγμα δεύτερο. Αποφασίζει η παρέα να πάει εκδρομή, καμιά 300αρια χιλιόμετρα και φτάνει σε ένα σπίτι που έχει τα μαύρα του τα χάλια, στη μέση του πουθενά, βρώμικο τόσο που το λες και στοιχειωμένο. Θα μείνουν λένε, αντί να πάνε σε κάνα ξενοδοχείο της προκοπής να αράξουν και να περάσουν καλά. Βγαίνουν κακά φαντάσματα από εκεί, εγκληματίες που θέλουν από το πουθενά να τους σκοτώσουν και πάνε να φύγουν (επιτέλους). Βάζουν μπρος το αμάξι και στα 500 μέτρα μένει από βενζίνη. Συγγνώμη ρε μάγκες, αλλά πάτε ταξίδι και δεν έχετε σκεφτεί να γεμίσετε το αμάξι βενζίνη; Άντε πήγατε, πως θα φύγετε;
Παράδειγμα τρίτο. Είναι καμιά δεκαριά νοματαίοι στο θρίλερ, κάτι σας κυνηγάει (φάντασμα, serial killer, τρελός του χωριού ό,τι θέλετε εσείς) και αντί να μείνετε όλοι μαζί, αρχίζετε και χωρίζεστε για να τους βρείτε; Μα δεν θέλετε να τους βρείτε, ούτε να σας βρουν. Και αν σας βρουν καλύτερα να είστε όλοι μαζί παρά ένας ένας για να σας καθαρίσουν πιο εύκολα. Ήμαρτον δηλαδή!
Παράδειγμα τέταρτο. Ξεκινά να πας κάπου, δεν ξέρουμε που, κάπου. Στη μέση του δρόμου χάνεσαι (κλασσικά), πας να πάρεις τηλέφωνο δεν έχει σήμα (ακόμη πιο κλασσικά). Σταματάς στο χειρότερο μέρος που θα μπορούσες να σταματήσεις για να ρωτήσεις, βλέπεις κάτι περίεργους οι οποίοι σου απαντάνε με μισόλογα (πιο κλασσικά πεθαίνεις). Τι κάνεις; Γύρνα πίσω ρε, αφού δεν το έχεις. Και άλλαξε εταιρεία κινητής. Δεν γίνεται να μην πιάνει σήμα παντού!
Παράδειγμα πέμπτο και τελευταίο αν και έχω και άλλα. Συμβαίνει κυρίως σε θρίλερ με μεταφυσικό περιεχόμενο. Πας να μείνεις σε ένα σπίτι και σου λένε ότι εκεί παλιά είχαν γίνει φόνοι, τραγωδίες, ακούγονται φωνές και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά. Που πα ρε Καραμήτρο; Αναστροφή και δρόμο! Βρίσκεις κάποιο αντικείμενο το ψάχνεις στο διαδίκτυο (γιατί σήμα μπορεί να μην έχεις, ίντερνετ έχεις παντού όμως) και βρίσκεις ότι είναι συνδεδεμένο και κάποια κατάρα κτλ κτλ. Ε, το πετάς και φεύγεις δεν αρχίζεις να διαβάζεις και τα μάγια που γράφει πάνω (και που σου έχουν πει ότι δεν πρέπει να τα διαβάσεις). Συγγνώμη, αλλά τα θέλει ο απαυτός σου.
Και πολλά άλλα τα οποία βαριέμαι να σας πω την αλήθεια να γράψω. Όπως το ότι ακούς φωνές, βλέπεις σκιές, ακούς γέλια και τρεξίματα μέσα σε ένα σπίτι. Εκεί σπιντάρεις και κάνεις το κατοστάρι πιο γρήγορα και από τον Γουσέιν Μπολτ…
Από την άλλη βέβαια αν δεν τα έκαναν αυτά, δεν θα ήταν θρίλερ, αλλά το μικρό σπίτι στο λιβάδι με τους πάντες να περιφέρονται άσκοπα και ευτυχισμένοι. Οπότε δεν θα βλέπαμε θρίλερ, αλλά συναισθηματική κομεντί…
Τουλάχιστον ξέρουμε τι θα κάναμε εμείς σε παρόμοια περίπτωση. Όπου φύγει, φύγει…