Της Πέννυς Κροντηρά
Πολυπράγμων και πολυτάλαντος είναι οι χαρακτηρισμοί που μπορείς να προσδώσεις στον τραγουδιστή Θάνο Πολύδωρα. Με το ιδιαίτερο μουσικό ύφος του μέσα από την ερμηνεία ακουσμάτων μιας άλλης δεκαετίας ταξιδεύεις σε πιο ειλικρινείς και ρομαντικές εποχές όπως του Μιχάλη Σουγιούλ, του Αττίκ, του Γούναρη. Ο Θάνος Πολύδωρας μας δίνει την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε καλύτερα, ξετυλίγοντας χωρίς ενστάσεις τον εαυτό του στους αναγνώστες του iART.
Πες μας λίγα λόγια για εσένα;
Κατ’ αρχάς θέλω να σ’ ευχαριστήσω για τη συνέντευξη αυτή, όχι για να μη το ξεχάσω στο τέλος αλλά γιατί μου αρέσει να τιμώ τους ανθρώπους που με τιμούν, πριν του αποτελέσματος. Εκτός του αποτελέσματος με ενδιαφέρει πάντα η πρόθεση και η προσπάθεια. Επίσης να με συγχωρέσεις γιατι δεν μπορεί να είναι σύντομη η απάντηση μου στο πρώτο σου ερώτημα.
Γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά η καταγωγή μου είναι από ένα πανέμορφο χωριό σε μια από τις οροσειρές του Μαινάλου. Ιστορικό, καθώς έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά την επανάσταση του ‘21. Είναι το Ζυγοβίστι Αρκαδίας μόλις 5 χλμ από την Δημητσάνα. Βρίσκεται στα 1260 μ. υψόμετρο. Την ημέρα μπορείς να περπάτησεις στα σύννεφα και την νύχτα μπορείς ν’ αγγίξεις τ’ αστέρια.
Στη μέχρι τώρα ζωή μου ασχολήθηκα με αρκετά πράγματα για δύο λόγους. Ο ένας είναι η ρουτίνα που γεννάται όταν αρχίζεις και αποκτάς τεχνικά σ’ ένα καλό επίπεδο το αντικείμενο με το οποίο ασχολείσαι (αν και η αλήθεια είναι ότι θες 10 χρόνια με καθημερινή τριβή για να πεις ότι αρχίζεις να το γνωρίζεις).
Ο δεύτερος είναι ότι δεν μπορώ – όταν και αν – γεράσω ότι πέρασα από αυτή τη ζωή μην έχοντας δοκιμάσει, ταξιδέψει, γευστεί, πιεί, γνωρίσει, νιώσει, ακούσει, όσα περισσότερα υπάρχουν σε αυτόν τον πλανήτη. Είναι δυνατόν στα όσα χρόνια μας έχουν δοθεί να είσαι αποκλεισμένος σε ένα πράγμα; Νιώθω ακριβώς όπως αντιδρά ένα παιδί που μπαίνει για πρώτη φορά σ’ ένα πολυκατάστημα παιχνιδιών. Δεν ξέρει τι παιχνίδι να πάρει και έτσι πετάγεται από το ένα ράφι στο άλλο με ενθουσιασμό.
Γι’ αυτό λοιπόν περήφανα μπορώ να πω ότι πέρασα με επιτυχία από τον αθλητισμό κάνοντας πανελλήνιο ρεκόρ στο δέκαθλο παίδων (όκταθλο) και πανελλήνια νίκη στο άλμα είς μήκος παίδων με επίδοση 7,30 μ. Προπονήσεις ωρών, άγχος, τραυματισμοί. Έχω ένα σώμα αυτή τη στιγμή τόσο βεβαρημένο που κοιτά γυμναστήριο και αλλάζει δρόμο.
Έπειτα, από τη δημοσιογραφία έχοντας δική μου αθλητική εκπομπή στο ραδιόφωνο μόλις στην ηλικία των 19 χρόνων για την ανάδειξη όλων των αθλημάτων με τα οποία δεν ασχολιόντουσαν οι άλλοι δημοσιογράφοι. Τα ομαδικά αθλήματα ήταν απαγορευμένα ακριβώς γιατί πουλούσαν. Ήθελα να αναδείξω πεισματικά τους πραγματικούς αθλητές που έχει η Ελλάδα και μας κάνουν υπερήφανους. Πάντα λοιπόν είχα καλεσμένους Ολυμπιονίκες, παγκόσμιους πρωταθλητές, ανθρώπους δηλαδή όπου η πειθαρχία ο στόχος και οι επιδόσεις τους σ’ έκαναν να ανατριχιάζεις.
Στην στράτευση μου ήθελα να δώσω λίγο ενδιαφέρον πάλι για να μη μιζεριάσω σε σκοπιές και αγγαρείες αλλά και για να μάθω κάτι καινούριο. Υπηρέτησα ως εκπαιδευτής αλεξιπτωτιστών κάνοντας 50 άλματα στατικού ιμάντα. Οπότε μπορώ να πω ότι ικανοποίησα και την αίσθηση του πετάγματος κάτι που μπορούσα να νιώσω μόνο στα όνειρα μου. Αν δεν γεννιόμουν άνθρωπος θα ήθελα να ήμουν αετός.
Μία βδομάδα μετά τη στράτευση μου ξεκίνησα επαγγελματικά το τραγούδι. Αυτό με οδήγησε σε κόσμους και γεγονότα που λίγοι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν και αισθάνομαι πολύ τυχερός σε αυτό.
Παράλληλα με το τραγούδι εργάστηκα στην ΕΡΤ για 4 χρόνια ως βοηθός παραγωγής. Είχε πολύ ενδιαφέρον να εμφανίζεσαι σε τηλεοπτικές εκπομπες και ταυτόχρονα να εργάζεσαι και πίσω από αυτές ισότιμα με τους συναδέλφους. Ο ρόλος μου άλλαζε και υπάκουα ταπείνα πάντα τους προϊσταμένους μου ασχέτως αν σε κάποιους τους άρεσα ως καλλιτέχνης. Αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκα ποτέ, την αναγνωρισιμότητα δηλαδή με τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Όλοι είναι σημαντικοί στον τομέα τους και όλοι εξαρτιόμαστε από τους άλλους.
Όσο κι αν σου φανεί παράξενο αυτό που με μάγεψε στην τηλέοραση δεν ήταν το “μπροστά στην κάμερα” αλλά τι γίνεται πίσω από αυτή. Τι χρειάζεται για να μεταδοθεί μία εκπομπή, πόσες ειδικότητες, γνώσεις, γνώσεις που δεν έχουν τελειωμό. Έτσι κόλλησα το μικρόβιο και σπούδασα σκηνοθεσία κινηματογράφου και τηλεόρασης και μέχρι σήμερα ασχολούμαι με το μοντάζ τη σκηνοθεσία και πειραματίζομαι με το 3d animation, τη φωτογραφία. Δεν έχει τελειωμό και ούτε πρόκειται.
Τι σε τράβηξε στον χώρο της μουσικής και του τραγουδιού;
Το περίεργο με μένα δεν είναι ότι δεν προέρχομαι από μια μουσική οικογένεια, που θα μπορούσε να μου δώσει ένα push στα πρώτα του βήματα όπως συμβαίνει με πολλούς επώνυμους υιούς και κόρες επωνύμων γονιών, αλλά το ότι η οικογένεια μου δεν άκουγε μουσική ποτέ. Μα ποτέ όμως. Κανένα μουσικό ερέθισμα, καμία μουσική παιδεία. Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι στεγνό απο μουσική και μελωδίες.
Κάποια στιγμή η μητέρα μου σκέφτηκε να με πάει να μάθω κιθάρα. Τι ήταν η κιθάρα; Άντε τώρα να εξηγήσεις σ’ένα παιδί 7 ετών τι είναι αυτό που το έβλεπε για πρώτη φορά. Ξεκίνησα λοιπόν κλασσική κιθάρα. Πήγα 5 χρόνια σε ωδείο και βαρέθηκα. Τρόμαζα στην ιδέα των εξετάσεων. Τη σταμάτησα.
Την κοιτούσα όμως παρατημένη σε μια γωνιά σαν κάτι να ήθελε να μου πει. Την αγκάλιασα πάλι και άρχισα να τη σκαλίζω μόνος μου, γράφοντας τα πρώτα μου τραγουδάκια που μέχρι σήμερα πρέπει να ξεπερνάνε τα 100 αλλά ποτέ δεν τα δειγμάτισα, και δεν εξέδωσα.
Μία μέρα στην τηλεόραση άκουσα έναν ερμηνευτή κρατώντας τη κιθάρα του και τραγουδώντας latin, ελληνικά και ξένα, σ’ ένα κατάμεστο γήπεδο όπου ο κόσμος ακολουθούσε και τον χειροκροτούσε με πάθος. Η ένταση η αδρεναλίνη, η τελειότητα της δομής των ενορχηστρώσεων, που δεν ήξερα να εξηγήσω τότε βέβαια με είχε συνεπάρει σε τέτοιο βαθμό που άρχισα να μελετώ το ρεπερτόριο του και ευτυχώς διότι διασκεύαζε και πάγκοσμια μουσική και ρεμπέτικη και συγχρόνη. Τα είχε όλα και σύμφερε ως προς τη δική μου μελέτη. Ήταν βέβαια ο Γιώργος Νταλάρας. Το ίνδαλμα όλων των καλλιτέχνων της γενιάς μου.
Το πρώτο μου λοιπόν άκουσμα ήταν αυτό που με τράβηξε με καθοδήγησε και έβαλε τάξη στο μυαλό ένός άπειρου παιδιού. Η τελειότητα και η συνέπεια αυτού του καλλιτέχνη όσον αφορά το μουσικό του έργο είναι αυτό λοιπόν που με επηρέασε αρχικά. Σκέφτεσαι να είχα ακούσει πρώτο το “Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς”; Σίγουρα σήμερα δεν θα τραγουδούσα ρετρό…
Πως αισθάνεσαι όταν ανεβαίνεις στη σκηνή;
Αισθάνομαι ως ένας διαμεσολαβητής επικοινωνίας δύο εποχών. Του μεσοπολέμου με το παρόν. Συστήνω εκείνη την εποχή στους νέους για να τη συγκρίνουν με τη δική τους όχι ανταγωνιστικά αλλά διορθωτικά και μνημονεύω τα νιάτα όλων των μεγαλυτέρων που δεν σταματούν να τραγουδούν από την αρχή ως το τέλος της παράστασης.
Τι θεωρείς ότι εκφράζει ο Σουγιούλ, ο Αττίκ, ο Γούναρης;
Την μουσική και στιχουργική αγνότητα. Ο λόγος ύπαρξης των περισσοτέρων τραγουδιών της εποχής εκείνης ήταν βιωματικός. Γινόταν κάτι στη ζωή του καλλιτέχνη και το έκανε τραγούδι. Ο στίχος ήταν αναλυτικός και όχι αόριστος, αφαιρετικός και επαναλαμβανόμενος όπως σήμερα. Σε όλες τις τέχνες η αφαίρεση, επιβάλλεται. Στο τραγούδι όχι. Ο κόσμος πρέπει να ξέρει με κάθε λεπτομέρεια τη δράση και το δράμα των ηρώων του τραγουδιού.
Ποιο το αγαπημένο σου μουσικό κομμάτι και γιατί;
Είναι το Hijo de la Luna. Γιατί η μελωδία είναι ονειρική, κινηματογραφική, και ο στίχος μια ιστορία, ένας μύθος από τα αρχαία χρόνια.
Ποια τα επαγγελματικά σου σχέδια;
Να περιφέρομαι όσο ζω γύρω από τον ορμητικά κλειστό καλλιτεχνικό κύκλο όπου κάποια στιγμή να μπω και γω μέσα για να καταθέσω τις προτάσεις μου που δεν είναι μόνο γύρω από το ελληνικό ρετρό και έχουν ενδιαφέρον.
Συνδυάζεις άριστα το τραγούδι με την υποκριτική δεινότητα κάποιες φορές. Θα σε ενδιέφερε ο χώρος της υποκριτικής;
Οτιδήποτε καλλιτεχνικό με ενδιαφέρει αρκεί να έχει καλαισθησία, να έχει να πει κάτι με αγνή προσέγγιση και όχι καθαρά εμπορική. Όλοι επιζητούμε την επιτυχία και τα χρήματα αλλά αυτά πρέπει να έρθουν τίμια, με ειλικρίνεια και πολύ δουλειά. Όποιος τα απέκτησε γρήγορα και χωρίς να κουραστεί θα τον συμβούλευα να τα “επιστρέψει…”
Πως μπορεί η νεολαία να κάνει στροφή σε αυτά τα ακούσματα;
Θα έλεγα να μη κάνει καμία στροφή να ακούει αυτά που ακούει αλλά να μη σνομπάρει κάτι το οποίο δεν γνωρίζει. Ας του δώσει μια ευκαιρία του ελληνικού ρετρό και ας έρθει να ακούσει και εμάς που το αποδίδουμε με φρέσκια διάθεση αλλά όχι “πειραγμένα”. Να ακούσει τις πραγματικές εκτελέσεις και όχι τις διασκευές που αισθητικά και μουσικά είναι λανθασμένες και σας το λέει κάποιος που έχει εντρυφήσει και στο ρετρό αλλά και στη μουσική τεχνολογία, με τα έτοιμα ριφάκια κιθάρας μπάσου τις ρυθμικές λούπες. Αυτό είναι μουσική κονσέρβας όπου δεν αφήνει το μυαλό να σκεφτεί καθόλου, να εμπνευστεί από συναισθήματα και όχι από έτοιμους ήχους. Η καινούρια μόδα της μουσικής προέρχεται από την ανάπτυξη των υπολογιστών και όχι από το μυαλό των ανθρώπων.
Ποιες οι αξίες σου;
Τιμιότητα, ειλικρίνεια, πειθαρχία, συνέπεια, μελέτη, πρόβες.
Θεωρείς ότι η κρίση έχει επηρεάσει την μουσική;
Ναι και είναι φυσικό. Η διασκέδαση-ψυχαγωγία δεν είναι από τις πρώτες ανάγκες του ανθρώπου. Αν και πολλοί Έλληνες προτιμούν να ισορροπούν όλες τις ανάγκες τους με διάφορους τρόπους.
Πως βλέπεις την πολιτική κατάσταση της χώρας;
Όταν μια πατρίδα δολοφονεί έναν Καποδίστρια, (τον άνθρωπο που συνέβαλε στην ενότητα και ανεξαρτησία του κράτους της Ελβετίας υπό την νέα της δομή, συνεισφέροντας επίσης στην διαμόρφωση του ελβετικού συντάγματος, αλλά και την μετέπειτα ουδέτερη στάση της χώρας) δεν είναι έτοιμη να κυβερνηθεί από μόνη της.
Η Ελλάδα δεν ήταν πότε έτοιμη να κυβερνηθεί από Έλληνες και ξένους Βασιλείς. Αυτό που ήθελε ήταν διαιτησία και έλεγχο ευρωπαϊκών κρατών για τα οικονομικά της αλλά και για τους πολιτικούς και κεφαλαιούχους από την αρχή της (μετά το 1821). Τώρα αυτό που κάνει η Ευρώπη στην Ελλάδα έχει επίπτωση μόνο στον λαό. Καθυστέρησε μόνο 200 χρόνια…
Θέλει να τιμωρήσει το σάπιο πολιτικό μας σύστημα με αντίκτυπο τον λαό της Ελλάδας.