Συνέντευξη στην Πέννυ Κροντηρά

Το έντονο βλέμμα της συνοδεύει την ταλαντούχο φύση της. Η ηθοποιός Βαρβάρα Καρά απαντά ειλικρινά και ανεπιτήδευτα σε ότι τη ρωτήσεις. Δεν διστάζει να πει τη γνώμη της ακόμα και αν αυτή είναι καυστική. Δυναμική, ρισκάρει και απολαμβάνει στο έπακρον τις στιγμές και δίνει το παρόν στις προκλήσεις, καλλιτεχνικές και μη, που συναντά. Για άλλη μία χρονιά πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Mein Komplex” που έχει γνωρίσει επιτυχία.

Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική; Ποιες οι πρώτες σου αναμνήσεις;

Δεν ήταν απόφαση γιατί η ενέργεια αυτή χρειάζεται και μια κρίση, πράγμα που ένα παιδί σαφώς και έχει, αλλά όχι σε βαθμό ώστε να θεωρηθεί απόφαση ζωής. Ήταν κάτι δεδομένο για εμένα, από τις πρώτες κιόλας μνήμες μου. Χαρακτηριστικά, είχα την τάση να αλλάζω διαρκώς ενδυμασίες, να υιοθετώ κάθε τόσο μια νέα ηρωίδα και να κάνω τους γύρω μου να γελούν. Κάθε φορά που γελούσανε, ένιωθα πως λυτρώνονταν και μαζί τους κι εγώ, σαν να πάγωνε ο χρόνος και όλα τα προβλήματα εκ δια μαγείας εξαφανίζονταν ακόμα κι αν αυτό διαρκούσε για μερικά μόνο λεπτά. Αυτή η μεταφορά συναισθημάτων, αυτό το μοίρασμα, ίσως να ήταν και η αιτία που με οδήγησε τελικά στο να γίνω ηθοποιός. Στην ηλικία των 10 περίπου άρχισα να γράφω τα πρώτα μου σενάρια. Συγκέντρωνα τα παιδιά της γειτονιάς, έκανα κατανομή ρόλων και σιγά σιγά στήναμε τα σκηνικά με ό,τι έβρισκε ο καθένας από το σπίτι του προκειμένου να υλοποιηθεί η “παράσταση”. Κι όλα αυτά στον δρόμο έξω από το σπίτι μου. Έγραφα σε ένα χαρτί τις λεπτομέρειες για την ημέρα, την ώρα και τον χώρο της παράστασης και έπειτα τα μοίραζα στον μανάβη της γειτονιάς, τον περιπτερά, στο Super Market. Λειτουργούσε. Συγκινήθηκα…

Σε φόβισε η ρευστότητα του χώρου;

Όσο κι αν προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου για το αντίθετο, κατέληξα τελικά πως ΝΑΙ με φόβισε και εξακολουθεί να με φοβίζει. Την γέννηση του φόβου αυτού την βασίζω διότι η ρευστότητα εκτός των άλλων συγχέεται και με την αφερεγγυότητα, θα τολμούσα ίσως θρασύτατα να τις εντάξω ως λέξεις συγγενικές. Παρ’ όλα αυτά το πάθος μου ήταν αυτό που με βοήθησε στο να μην παραιτηθώ. Με παρακίνησα πολλές φορές στο να βρω ένα πιο σταθερό επάγγελμα στη ζωή μου, για να μπορώ να πορεύομαι με αξιοπρέπεια, χωρίς άγχη, πράγμα που έκανα. Απέτυχα παταγωδώς. Κάθε νέα αρχή ήταν πληκτική, αυτό νομίζω με φόβισε περισσότερο.

Ποιο είδος υποκριτικής προτιμάς και για ποιο σε επιλέγουν συνήθως;

Δεν μπορώ να διακρίνω κανένα είδος, θα ήταν σαν να προσπαθούσα να κουβαλήσω νερό με κόσκινο. Το κάθε ένα έχει τη μαγεία του και την αντίστοιχη αλληλεπίδραση, αυτό είναι το θέατρο. Να μπορείς να προσαρμόζεσαι. Να εκδύεις το παλιό σου δέρμα και να γεννάς εξ αρχής, όταν σου ζητηθεί, ένα νέο. Παρ’ όλα αυτά τα τελευταία χρόνια οι ρόλοι που μου αναθέτονται είναι περισσότερο κωμικοί. Ε, νομίζω πως ήρθε η ώρα να αλλάξω κι εγώ περίβλημα.

Τι θεωρείς ότι σου έχει δώσει ο χώρος; Πιστεύεις ότι υπάρχει αξιοκρατία στην τέχνη αυτή ή όχι;

Είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει πολύ να γνωρίζει κάθε τόσο νέες προσωπικότητες. Μπαίνοντας στη διαδικασία να συνεργάζομαι μαζί τους συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να μπορείς να εγκλιματίζεσαι άμεσα με την οποιαδήποτε συνθήκη. Άρχισα να καταλαβαίνω πιο γρήγορα την ψυχολογία και την ιδιοσυγκρασία του καθενός, γεγονός που μετέπειτα με βοήθησε σε πιο ορθές επιλογές της ζωής μου. Έμαθα να έχω υπομονή, κατανόηση, έγινα πεισματάρα και άρχισα να αγωνίζομαι με μεγαλύτερο πάθος για αυτό που αγαπώ μιας και στο συγκεκριμένο χώρο ο συναγωνισμός είναι τεράστιος. Αυτό όμως για το οποίο ευγνωμονώ περισσότερο είναι πως συνάδελφοί μου πλέον μετονομάστηκαν σε φίλους και νιώθω ιδιαίτερα τυχερή. Αξιοκρατία. Όχι δεν νομίζω πως υπάρχει…Έτυχε πολλές φορές να βρεθώ σε παραστάσεις και να μαγευτώ από τις ερμηνείες των συναδέλφων. Καλλιτέχνες άξιοι, που παρά τις δυσκολίες, μοχθούν για να εκθέσουν την ψυχή τους, καλλιτέχνες που πάλλονται με τα όποια μέσα… και όμως είναι στην αφάνεια, γιατί απλά δεν έτυχε να έχουν από πίσω τους “το κεφάλι” που θα τους πάει ένα βήμα παρακάτω. Από την άλλη πλευρά, βλέπω συναδέλφους με λαμπρή και αξιοζήλευτη καριέρα, αλλά όχι με λαμπρό και αξιοζήλευτο ταλέντο… Αξιοκρατία θα υπήρχε αν τα δικαιώματα ήταν ίσα για όλους με δίκαιες διαδικασίες χωρίς διακρίσεις ή taboo. Αξιοκρατία θα ήταν αν οι παραγωγοί “εκμεταλλεύονταν” το προϊόν τους, τον ηθοποιό τους, με τρόπο τέτοιο ώστε να ήταν και οι δυο πλευρές κερδισμένες, αντίθετα πατούν σε αδυναμίες και ανάγκες, επιβάλλονται και τελικά δημιουργείται σύγχυση.

Ποια τα πρότυπα που έχεις στην υποκριτική και γιατί;

Σε μικρή ηλικία το πρότυπο μου ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η τσαχπινιά της, η ομορφιά της, ο αέρας της, φάνταζε στα μάτια μου η απόλυτη σταρ. Μαζί της η Τζένη Καρέζη και η Μελίνα Μερκούρη. Με ενέπνεαν τα εκφραστικά μάτια τους, ο δυναμισμός και η πυγμή τους. Στο σήμερα η προς όλους ευφυής και διαχρονική Meryl Streep. Έχει αυτό το χάρισμα να χάνεται στον κάθε ρόλο, να τον ενσαρκώνει ολοκληρωτικά, σε συναρπάζει. Η Julianne Moore με μια επίσης απίστευτη λίστα ερμηνειών με αγαπημένη ταινία το “Still Alice”. H Viola Davis επιβεβαιώνει κάθε φορά πως μπορεί να κυριεύσει κάθε ρόλο με συγκλονιστική ερμηνεία στην σειρά “How to Get Away With a Murder”. Και η μαγική Marion Cotillard με το βαθύ βλέμμα, την εκπληκτική φωνή και την αέρινη κίνηση της όπως είναι ολοφάνερο και στο “La Vie en Rose” εκεί που την αποθέωσα όμως είναι στο “Immigrant”. Με αυτά και άλλα τόσα ως πρότυπα καταλαβαίνεις στην πορεία, πόσο μικρός είσαι…

Πως προέκυψε η ιδέα της παράστασης «Mein Komplex»;

Με ενημέρωσε μια μέρα ένας φίλος πως ο σκηνοθέτης Μπάμπης Κλαλιώτης θα έβλεπε γενικά άτομα που να μπορούν να στελεχώσουν μια θεατρική ομάδα. Στη συνάντηση μας μου μίλησε για την ιδέα που είχε και ομολογώ πως ενθουσιάστηκα. Μέχρι να με ενημερώσει ότι τελικά επιλέχτηκα, έκοβα απλά βόλτες μέσα στο σπίτι. Δημιουργήθηκε η ομάδα και ξεκινήσαμε παρέα να συλλέγουμε πληροφορίες για την ζωή του Hilter και του Freud αποσπάσματα και λογύδρια τους, ανταλλάσαμε ιδέες, ενσωματώσαμε το γυναικείο φύλο ώστε να δημιουργηθεί η κύρια πλοκή του ερωτικού τριγώνου, ώσπου τα παντρέψαμε και φτάσαμε τελικά να έχουμε το “Mein Komplex” .

4η χρονιά παραστάσεων και το ενδιαφέρον του κόσμου συνεχίζεται. Ποιο θεωρείς ότι είναι το συστατικό της επιτυχίας;

Σίγουρα και μόνο που συναντιούνται επί σκηνής οι δύο αυτές προσωπικότητες, είναι από μόνο του δελεαστικό, ειδικά για όσους μελετούν τον Freud και όσους γνωρίζουν τις κρυφές πτυχές της ζωής του Hitler. Όταν τίθεται φυσικά και το θέμα της σεξουαλικότητας δεδομένου και των προβλημάτων που είχε ο Hitler στον τομέα αυτό, σίγουρα το ενδιαφέρον εντείνεται. Η παράστασή μας πραγματεύεται πολύ σοβαρά ζητήματα ιστορικά αλλά και προσωπικά για τον καθέναν μας, ταυτίζεσαι, προβληματίζεσαι, πληροφορείσαι και ταυτόχρονα γελάς. Πιστεύω πως η γλαφυρότητα των χαρακτήρων είναι το κύριο συστατικό αυτής της επιτυχίας.

Ποια λοιπόν τα σεξουαλικά προβλήματα του Χίτλερ;

Ο Hitler έχει ένα πλούσιο βιογραφικό από τα παιδικά του κιόλας χρόνια, πάνω στο οποίο βασίζονται όλες οι προθέσεις και οι μετέπειτα πράξεις για το κακό που καλλιέργησε. Ένα από αυτά ήταν και το σεξουαλικό. Πολλές οι θεωρίες που ακούγονται γύρω από το όνομά του για αυτό και η σεξουαλικότητα του δικτάτορα παραμένει μια “μαύρη τρύπα”. Στην παράστασή μας, η ανικανότητα συνεύρεσης με τη μνηστή του παρουσιάζεται κωμικοτραγικά και οι λόγοι που τον οδηγούν τελικά στο μη επιθυμητό αποτέλεσμα είναι αρχικά το ιδιαίτερο δέσιμο με την μητέρα του, εν αντιθέσει με τον πατέρα του που τον καταπίεζε, και ειδικότερα η  ανάγκη της αυτοκυριαρχίας  η οποία επισκιάζει την ανάγκη του για σεξ,  έτσι κάθε προσπάθεια είναι ανεπιτυχής.

Θεωρείς ότι μπορεί να εκφράζουν και σημερινούς αρχηγούς κρατών;

Φυσικά και το πιστεύω. Εξάλλου δεν είναι και λίγα τα σκάνδαλα που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς για εκάστοτε αρχηγούς κρατών γύρω από την σεξουαλική τους ζωή. Στηρίζω πολλά δεινά και πολλά καλά γύρω από τον όρο σεξουαλικότητα. Μέσα από εκεί γεννιούνται φόβοι και μέσα από εκεί επέρχεται ισορροπία. Δράση- αντίδραση.

Ποια τα ευτράπελα της παράστασης;

Αν αναφέρω τα ευτράπελα είναι σαν να προσφέρω την παράσταση σε ζεστό πιάτο. Καθετί που συμβαίνει διαδραματίζεται διαδοχικά, έτσι αν αναφερθεί έστω και ένα δείγμα ο θεατής θα είναι προϊδεασμένος για τα συμβάντα και εξελικτικά αυτό δεν βοηθά τη ροή του έργου.

Ποια η σημασία της σεξουαλικής ζωής στις σχέσεις;

Η σεξουαλικότητα κατ’ εμέ παίζει καθοριστική πορεία στη ζωή του κάθε ατόμου, ανεξαρτήτως φύλου. Όταν το κομμάτι αυτό δυσλειτουργεί ή είναι ανύπαρκτο σε μια σχέση, πλήττεται και απειλείται η ταυτότητά μας. Γεννιούνται φόβοι αποδοχής και αυτό άμεσα μας επηρεάζει και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ενώ αντίθετα όταν βιώνεις αυτή την ικανοποίηση με τον ή τους ερωτικούς σου συντρόφους η αίσθηση επάρκειας ενισχύεται και κατ’ επέκτασιν η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθησή μας.

Ποια η άποψη σου σχετικά με το αν πρέπει ένας ηθοποιός να προβάλει την προσωπική του ζωή στα ΜΜΕ;

Αυτό είναι τελείως υποκειμενικό. Είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, που δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να τεθώ υπέρ ή κατά μιας τέτοιας απόφασης. Σίγουρα το να προστατεύεις την προσωπική σου ζωή από τα ΜΜΕ επιφέρει λιγότερα προβλήματα. Σημασία έχει να είναι όμορφο και πλούσιο το περιεχόμενο και όχι το περιτύλιγμα. Από εκεί και έπειτα είναι στην κρίση του καθενός να πράττει ό,τι θεωρεί ο ίδιος πιο ευτυχές και λειτουργικό για τον εαυτό του.

Ρισκάρεις στην προσωπική αλλά και επαγγελματική ζωή σου;

Ναι, ρισκάρω πολύ και στους δυο τομείς. Είμαι της άποψης πως γενικά η όποια πράξη μόνο όφελος μπορεί να σου προσφέρει ανεξαρτήτως αποτελέσματος, χωρίς φυσικά να λειτουργείς εις βάρος άλλων. Θα θεωρούσα μεγαλύτερη αποτυχία αν έμενα στάσιμη σε κάτι περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα, από το να ρισκάρω και απλά να μην “πετύχω” τον τελικό σκοπό. Εξάλλου είναι συλλογή εμπειριών, μαθήματα που σε πάνε μπροστά ακόμα και αν νομίζεις πως ένα σημείο του ποδιού σου βρίσκεται ακόμα πίσω.

Η υποκριτική στην Ελλάδα του 2018 διατηρεί την ποιότητά της;

Είναι τόσες οι αλλαγές που μας πολιορκούν κάθε τόσο που γενικά το οτιδήποτε αρχίζει να χωλαίνει. Όταν το ίδιο το κράτος ουσιαστικά τίθεται κατά των πολιτών του και λειτουργεί εις βάρος τους πως είναι δυνατόν να διατηρείται η ποιότητα; Ακόμα κι έτσι όμως πιστεύω πως σε ένα μεγάλο βαθμό προσπαθούμε όσο μπορούμε να την διατηρήσουμε και αυτό με χαροποιεί, διότι η πίστη, η ανάγκη έκφρασης και η διατήρηση της ιστορίας μας, μας απασχολούν ακόμα.

Κάνεις όνειρα ή θέτεις στόχους στη ζωή σου;

Κάνω όνειρα που με οδηγούν στο να υλοποιώ τους στόχους μου.