Της Άννας Παχή

Γεννήθηκε το 1934, τελείωσε τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αργότερα μεταπήδησε στον κινηματογράφο. Όλες του οι ταινίες είναι παραγωγής «Κλακ Φιλμ»

Πήρε επάξια τον τίτλο του «παιδιού του λαού». Κάθε ταινία του μιλούσε για ένα ανθρώπινο δράμα. Με συντροφιά το μπουζούκι, τραγουδούσε τα ντέρτια του απλού κόσμου, κυρίως των προσφύγων που είχαν ανάγκη να παρηγορηθούν, να πάρουν κουράγιο.

Για πολλά χρόνια οι ταινίες του θεωρούνταν «δεύτερες». Δεν είχαν άλλωστε τη λάμψη των παραγωγών του Φίνου, δεν ήταν κωμωδίες, ούτε περίσσευε σε αυτές το ιλουστρασιόν. Δεν είχαν φτερά, πούπουλα, τουαλέτες. Όμως, συγκινούσαν και συγκινούν ακόμη, αν ξεπεράσει κανείς τις υπερβολές που έχουν οι ταινίες, όχι μόνο του Ξανθόπουλου.

Πάντα ενσάρκωνε το καλό παιδί, το εργατικό, το τίμιο. Χριστομάθεια; Ίσως. Σε όλες τις ταινίες του δουλεύει σκληρά και σπουδάζει. Αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με το κεφάλι ψηλά. Οι χαρακτήρες του αγαπούσαν τη μόρφωση και δεν επιζήτησαν ποτέ το εύκολο κέρδος.

Πάντα  μιλούσε ντόμπρα κι ακολουθούσε την ηθική του χωρίς επιφυλάξεις. Σε καμιά ταινία δεν υπήρξε πλούσιος ή γενικά προνομιούχος.

Τραγουδούσε πολύ καλά, συχνά με παρέα την Άντζελα Ζήλια και συνεργάτες τον Απόστολο Καλδάρα και την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Μάλιστα, όταν σταμάτησε να γυρίζει ταινίες, κυκλοφόρησε εννέα δίσκους και καμιά πενηνταριά singles.

Δε θυμάμαι να τον είδα ποτέ σε κωμωδία, αν και συμμετείχε σε κάποιες. Εμφανίστηκε σε τρία σήριαλ. Τα «Αγρίμια» του 1973, στο «Ημερολόγιο ενός θυρωρού» του 1981 και τέλος στη σειρά «Στην κόψη του ξυραφιού» το 1994, όπου, για πρώτη φορά, υποδυόταν έναν μεγιστάνα. Θυμάμαι πως ο ρόλος του αυτός είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις. Πολύς κόσμος δε δεχόταν τον Ξανθόπουλο πάμπλουτο. Ο ίδιος είχε πει τότε πως, ήταν η φυσιολογική πορεία των κινηματογραφικών του χαρακτήρων που πάλεψαν, δούλεψαν και τα κατάφεραν. Λογικό.

Τώρα ζει μακριά από τα φώτα κι ασχολείται με το κτήμα του. Οι ταινίες του δεν παίζονται συχνά στην τηλεόραση (μην πω σπάνια). Παρόλα αυτά, ο κόσμος δεν τον ξεχνάει. Ακόμα και οι νεότεροι γνωρίζουν ποιος είναι, κι έχουν δει μερικές τουλάχιστον από τις πολλές ταινίες του. Κάτι μου λέει πως έτσι θα είναι πάντα.

Τα highlights:

Καρδιά μου πάψε να πονάς – 1965

Ένα ζευγάρι χωρίζεται λόγω της φτώχειας και ενός πλούσιου που έχει βάλει στο μάτι τη σύζυγο. Μετά από ξενιτιές, αρρώστιες και λοιπά λυπητερά, το ζευγάρι σμίγει.

https://www.youtube.com/watch?v=uKKgp80awG8

Ξεριζωμένη Γενιά – 1968

Ο πρόσφυγας Βασίλης ψάχνει να βρει την οικογένειά του. Ταινία γεμάτη μουσική του Απόστολου Καλδάρα. Συνυπάρχουν Παντελής Ζερβός, Μάνος Κατράκης, Λαυρέντης Διανέλλος, που τραγουδά κιόλας μαζί με τον Ξανθόπουλο. Συμμετέχει η Σπεράντζα Βρανά που χορεύει δυο κολασμένα τσιφτετέλια.

https://www.youtube.com/watch?v=zgI-Qy6M2zI

Ταπεινός και καταφρονεμένος – 1968

Τίτλος – σύμβολο. Ο Μανούσος καταφέρνει να γίνει διάσημος τραγουδιστής και φτιάχνει μια ωραία οικογένεια με την Ελένη. Όμως, ο αδερφός του κάνει το παν να διαλύσει τα πάντα. Το καταφέρνει προς στιγμήν, αλλά… το καλό νικά.

https://www.youtube.com/watch?v=V80_Kg3oH-Q

Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου – 1969

Η συνέχεια του προηγούμενου. Εδώ ο Βασίλης ψάχνει τον πατέρα του. Μιλάμε για υπερπαραγωγή. Εξωτικά γυρίσματα, πάμπολλα σκηνικά, σκηνές με ποντιακούς χορούς και τρίωρη διάρκεια.

https://www.youtube.com/watch?v=4fz5mEMZVMg

Η σφραγίδα του Θεού –1969

Ρωμαίος και Ιουλιέτα σύμφωνα με την Κλακ Φιλμ. Κατερίνα Βασιλάκου μαζί με το Νίκο και Μάνος Κατράκης, Ελένη Ζαφειρίου οι αντίπαλοι γονείς. Ανατροπές, παρεξηγήσεις αλλά το τέλος φυσικά είναι happy end.

https://www.youtube.com/watch?v=N5O56VvQejo

Παρά τις αφέλειες, τις υπερβολές, τα μελοδράματα στα οποία κυριάρχησε ο Νίκος Ξανθόπουλος, έχουν τη θέση τους στην ιστορία του ελληνικού σινεμά. Όπως κι ο ίδιος.