Το βλέπεις συνέχεια, το βλέπεις σε κάθε περίπτωση. Εκ των υστέρων, όταν όλα έχουν τελειώσει, οι πάντες είναι ειδήμονες, επί παντός του επιστητού. Όλοι ξέρουν τα πάντα. Οι λύσεις ήταν εκεί, αλλά κανείς δεν τις έβλεπε. Αν τα εκάστοτε θύματα λειτουργούσαν διαφορετικά, την ώρα της φωτιάς, της πλημμύρας, του σεισμού, θα σωζόντουσαν. Τόσο απλά! Και πάντα φταίει κάποιος! Φταίει το κράτος, οι πολιτικοί, οι νόμοι που ο καθένας προσπαθεί να αποφύγει να εφαρμόσει, αυτοί που μας ψεκάζουν, αυτοί που μας καίνε, οι εξωγήινοι… Μας αρέσει να αποδίδουμε ευθύνες, έτσι απαλλάσσουμε εαυτούς! Γιατί ζούμε στο περιθώριο της πραγματικότητας, στον δικό μας φανταστικό κόσμο, που έχουμε φτιάξει στα μέτρα μας… αλλοίμονο σε όποιον ή ό,τι χαλάει τη φαντασίωσή μας! Πάντα φταίνε οι άλλοι! Νόμος!! Φταίει ο αέρας, τα πεύκα, η θάλασσα, η βροχή, η κλιματική αλλαγή, φταίει ο κακός μας ο καιρός γενικώς!
Μοναδική η αλαζονεία του ανθρώπινου είδους να πιστεύει πως είναι το εκλεκτό και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί μπροστά του εμπόδιο. Η φύση φτιάχτηκε στα μέτρα του και είναι εκεί για να τον υπηρετεί και να τον προστατεύει σαν μια μεγάλη μητέρα…. Κι εμείς να μη θέλουμε να μεγαλώσουμε, είτε σαν άτομα είτε σαν είδος, είναι τόσο ωραίο να είσαι για πάντα παιδί… Πόση αυταπάτη! Η γη, ο ήλιος, το σύμπαν ακολουθεί τους δικούς του φυσικούς, αιώνιους και ακατάλυτους νόμους. Είμαστε εδώ, γιατί ένα μικρό παράθυρο στη φυσική ροή των πραγμάτων έχει επιτρέψει την ύπαρξή μας. Δεν θα είμαστε για πάντα. Δεν είναι κτήμα μας η γη. Ανήκει σε όλα τα ζωντανά πλάσματα είτε ζώα είναι, είτε φυτά.
Μετά από κάθε φυσική καταστροφή, φλυαρούμε ακατάσχετα, οι πάντες, δημόσια ή ιδιωτικά, από τους πολιτικούς αρχηγούς μέχρι τον τελευταίο πολίτη. Κινδυνολογούμε, ρίχνουμε ευθύνες, προτείνουμε τρόπους που θα έσωζαν όσους ανθρώπους χάθηκαν! Στην πραγματικότητα αποποιούμαστε ευθύνες, ο καθένας από εμάς ξέρει καλά. Είναι ξεκάθαρο αυτό ειδικά στον λόγο των πολιτικών αρχηγών. Συνεχίζουμε να μιλάμε, ξορκίζοντας το κακό και βλέποντας πάντα τα πράγματα από την ασφάλεια του καναπέ. Το κακό δεν μπορεί να μας βρει εκεί. Προπάντων όσο έχουμε στα χέρια ένα τηλεχειριστήριο και απέναντί μας την οθόνη της τηλεόρασης και μπορούμε με ένα πάτημα πλήκτρου να σβήσουμε εικόνες και να κατατροπώσουμε κάθε ειδήμονα και μη.
Δυστυχώς όλοι είμαστε εν δυνάμει θύματα μιας φυσικής καταστροφής. Η φύση δεν έχει συμπόνια για κανέναν.
Αντί λοιπόν να φλυαρούμε προτείνοντας λύσεις και αποδίδοντας ευθύνες εκ των υστέρων, ας κινητοποιηθούμε αναλογιζόμενοι ο καθένας τα πεπραγμένα του. Από τους πολιτικούς αρχηγούς μέχρι τον τελευταίο πολίτη. Όλοι ευθυνόμαστε. Σε κάθε παρέμβασή μας στο περιβάλλον δεν πρέπει να σκεφτόμαστε ότι ξεγελάμε το σύστημα ή τους άλλους, σε κάθε περίπτωση ερχόμαστε σε αντιπαράθεση με τη φύση και τους φυσικούς νόμους. Είτε κόβοντας δέντρα, είτε μπαζώνοντας κοίτες ποταμών, είτε χτίζοντας πάνω στην ακρογιαλιά, είναι σίγουρο ότι μια μέρα, θα μας ζητηθεί ο λογαριασμός. Και τότε μπορεί κάποιοι να τον πληρώσουν χωρίς να χρωστάνε…
Είναι μεγάλη η θλίψη για τα θύματα της τελευταίας φωτιάς… Τραγικές οι ιστορίες όλων… Δεν θέλουμε να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο με κανένα τρόπο…
Είθε αυτός ο πόνος να ενεργοποιήσει όλους μας προς μια κατεύθυνση αποτροπής τέτοιων γεγονότων στο μέλλον. Και να φροντίζουμε εαυτούς και περιβάλλον εκ των προτέρων και όχι απλά να φλυαρούμε άσκοπα εκ των υστέρων…
Ελισάβετ Καλερίδου