Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Σύρμο
Ο Γιώργος Σπάνιας αν και νέος στην ηλικία, είναι ένας έμπειρος ηθοποιός. Έχει ήδη πρωταγωνιστήσει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και ταινίες του κινηματογράφου, ενώ παράλληλα διδάσκει στο δικό του εργαστήρι υποκριτικής. Ο ίδιος αποποιείται τον τίτλο του «δασκάλου» και προτιμά εκείνον του «εισηγητή». Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης και της Σχολής Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου. Αφοπλιστικός, με πηγαίο χιούμορ και σαρκασμό, απαντά στη συζήτησή μας για την ηθοποιία, την κοινωνία αλλά και την προ των πυλών παράσταση «Ελιγμοί» στην οποία και θα πρωταγωνιστεί. Οι παραστάσεις αρχίζουν την Δευτέρα 5 Νοεμβρίου στη «Θεατρική Σκηνή Αθηναΐς».
Από την στιγμή που ο ηθοποιός αναλαμβάνει έναν ρόλο, τι είναι εκείνο που καλείται να πράξει;
Ο ηθοποιός καλείται να ερμηνεύσει, να εξηγήσει τη διαδρομή ενός χαρακτήρα που έχει κατασκευάσει ο συγγραφέας. Μέσα από την αισθητική, την τεχνική και το καλλιεργημένο του ένστικτο.
Έχεις πρωταγωνιστήσει σε αρκετές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Τι σε τραβάει στον κινηματογράφο;
Το σινεμά είναι η καψούρα μου. Τα πράγματα συμβαίνουν πραγματικά, σε πραγματικούς χώρους. Πίσω από την κάμερα, υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων που συνεργάζονται για να αποτυπωθεί μια στιγμή στον χρόνο. Είναι μεγάλη αλητεία το σινεμά! Το σινεμά είναι οι παρέες.
Πέρα από ηθοποιός είσαι και δάσκαλος υποκριτικής στο εργαστήρι «Ξεχασμένα παπούτσια». Τι είναι αυτό που σε γεμίζει και τι είναι αυτό που σε προβληματίζει μέσα από την διαδικασία της διδασκαλίας;
Το δάσκαλος είναι βαριά λέξη. Εισηγητής είμαι. Προσπαθώ να εμπνεύσω, να αφιερωθώ και να καθοδηγήσω τα παιδιά σύμφωνα με όσες τεχνικές κατέχω. Αυτό που με γεμίζει είναι η δημιουργική διαδικασία. Μια φωτιά που ανάβει σιγά σιγά και κρατάει άσβηστη μέσα μας, όσος καιρός και αν περάσει. Αν με προβληματίζει κάτι, είναι η τάση μερικών νέων παιδιών να επιβληθούν αντί να μάθουν.
Υπάρχει παραγωγή νέων αξιόλογων θεατρικών έργων στην Ελλάδα; Το ίδιο το θέατρο στηρίζει κάτι τέτοιο;
Με πιάνεις αδιάβαστο. Πέρα από τον φίλο μου τον Αναστάση Πινακουλάκη, ο οποίος θεωρώ ότι θα εξελιχθεί σε προσωπικότητα στο χώρο της συγγραφής, δε γνωρίζω άλλους και σε αυτό φταίει η δική μου απόσταση από τον χώρο. Είμαι σίγουρος πάντως, πως η δημιουργική παράδοση της Μεσογείου επηρεάζει και θα επηρεάζει νέους συγγραφείς.
Ζούμε τελευταία μια ζοφερή πραγματικότητα στην Ελλάδα, από τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες στην Μόρια και τα αθώα θύματα στο Μάτι, μέχρι τον άδικο και βίαιο θάνατο ενός νέου ανθρώπου μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Ποια είναι η αίσθησή σου για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και πως σε επηρεάζουν;
Κοίτα τώρα Κωνσταντίνε περίεργη που είναι η ζωή… Την ίδια ώρα που μου περιγράφεις όλα αυτά τα ζοφερά, κάποιος νεαρός ζητάει συγγνώμη από τη φίλη του επειδή την πλήγωσε, κάποιος πατέρας κλαίει στην αγκαλιά της κόρης του και της λέει σ’ αγαπώ, ένα λουλούδι φυτρώνει ανάμεσα από τα τσιμέντα, δύο πουλιά πετάνε ψηλά, δυο κατσαρίδες γονιμοποιούνται. Η πραγματικότητα δεν είναι μία και δεν μπορεί να γίνει προϊόν μονομερούς αφηγήματος για τους πολλούς.
Η μικρού μήκους ταινία «Ίχνη» του Θανάση Βασιλείου, στην οποία πρωταγωνιστείς μαζί με τον Ζαχαρία Ρόχα, μας φέρνει αντιμέτωπους με την ύπαρξη ενός εθνικιστικού κόμματος. Ποια κατά την γνώμη σου είναι τα αίτια που έφεραν την Χρυσή Αυγή στη Βουλή;
Χα! Θα απαντήσω με τον επίλογο της προηγούμενής μου απάντησης: «Η πραγματικότητα δεν είναι μία και δεν μπορεί να γίνει προϊόν μονομερούς αφηγήματος για τους πολλούς».
Αν ένας επόμενός σου ρόλος ήταν ο ρόλος του Θεού και σου ζητούσαν να αυτοσχεδιάσεις, πως θα τον παρουσίαζες;
Σαν έναν άνθρωπο καθημερινό, με κινητό, μηχανάκι και καφέ στο χέρι. Θα μου άρεσε να τον συναντούσαμε καλοκαίρι και να κατεβαίνει από το πλοίο σε κάποιο νησί. (Τα γένια δε θεωρούνται προαπαιτούμενο).
Ποιες θεωρείς ως τις σημαντικότερες συνεργασίες σου στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου;
Όλες οι συνεργασίες είχαν να μου προσθέσουν στο μονοπάτι μου. Κρατάω το πρώτο μου γύρισμα στον «Γιο του Φύλακα» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, και αυτό γιατί ήταν το πρώτο μου γύρισμα ως ηθοποιός σε έναν γκρεμό, με υπερβολικό κρύο και πέτρες να πετάγονται από κατολίσθηση πλάι μου!
Σίγουρα κρατάω όλο το ταξίδι που έκανα με τα παιδιά στο «Γ4» (αν και αποχώρησα για δικούς μου λόγους στα μισά της διαδρομής). Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία που θα ήθελα να επαναλάβω. Τέλος, κρατάω ως ανάμνηση την επόμενή μου συνεργασία! Οραματίζομαι δηλαδή με άλλα λόγια, τη συνεργασία μου με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Εμπνεόμενος από το βιβλίο «Ασκήσεις ύφους» του Ραιημόν Κενώ, θα ήθελα να φτιάξεις μια μίνι ιστορία με τις λέξεις: ίχνη, παπούτσια, ιμάντας, φύλακας, ονειρεύτηκα.
(Οι λέξεις της ερώτησης είναι σχετικές με έργα του Γιώργου Σπάνια).
Τα ίχνη από το λιωμένο παγωτό πάνω στα παπούτσια των ταξιδιωτών, μαρτυρούσαν πως ήρθε επιτέλους το καλοκαίρι. Στον ιμάντα της αίθουσας αποσκευών, ο φύλακας σκούπιζε κάθε λίγο τον ιδρώτα του με ένα πράσινο μαντίλι. «Είχα ονειρευτεί να γίνω πιλότος αλλά ποτέ δεν κυνήγησα το όνειρό μου. Θα μείνω για λίγο ακόμα να φυλάω τις βαλίτσες των περαστικών και που ξέρεις, ίσως αύριο να μπορέσω να πάρω τη μεγάλη απόφαση». Ύστερα, άνοιξε το κινητό του και διάβασε τη συνέντευξη κάποιου Γιώργου Σπάνια.
Θα τολμούσες να κυνηγήσεις μία καριέρα στο εξωτερικό και αν ναι, γιατί;
Φέτος το καλοκαίρι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, κάποιος μου πρότεινε να τον ακολουθήσω στο L.A. αλλά δυστυχώς δεν έχω που να αφήσω τον σκύλο μου.
Η επόμενη παράσταση που θα πρωταγωνιστήσεις τιτλοφορείται «Ελιγμοί», του Ισπανού Εδουάρδο Γκαλάν. Πες μας τι πραγματεύεται και τι σε έκανε να την επιλέξεις;
Η ιστορία μιλάει για ένα νέο, φιλόδοξο ζευγάρι. Εκείνος είναι ηθοποιός κι εκείνη στρατιωτικός. Εκείνος ετοιμάζεται για μια οντισιόν κι εκείνη για το τελευταίο μέρος της εκπαίδευσης πριν φύγει για το Αφγανιστάν. Στη διαδρομή τους θα συναντήσουν προκλήσεις που θα τους αναγκάσουν να ελιχθούν, για να καταφέρουν τους μικρούς ή μεγαλύτερους στόχους τους.
Το έργο μιλάει μάλλον για αυτούς τους μικρούς ελιγμούς, τους μεγάλους χειρισμούς που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να πετύχουν τους στόχους τους. Μόνο που μερικές φορές, οι χειρισμοί και οι ελιγμοί δεν είναι επιτυχείς και εκθέτουν ανεπανόρθωτα αυτούς που τους προκαλούν.
Εγώ κρατάω τον ρόλο του σκηνοθέτη και αλήθεια, είναι ο πιο δύσκολος ρόλος που έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα στη μικρή μου πορεία. Κλήθηκα να τον υπερασπιστώ από τις πρώτες αναγνώσεις, μιας και είναι ένας ρόλος που εύκολα μπορεί να αναλωθεί στο στερεότυπο και να χάσει την ουσία και τη ζωτική του διάσταση. Με τον Θοδωρή Βουρνά -τον σκηνοθέτη της παράστασης – έχουμε μια πολύ ζωντανή και ευαίσθητη επικοινωνία, που μας έχει κάνει να φωτίσουμε με χιούμορ και πρακτικότητα, τόσο τον δικό μου όσο και τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου.
Ετοιμάζεις κάτι άλλο;
Συμμετέχω στα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς «Ζωή Εν Τάφω» στον ρόλο του Μητρέλη σε σκηνοθεσία Τάσσου Ψαρρά, και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή τη μικρή αλλά απολαυστική συμμετοχή σε επτά επεισόδια. Ο κύριος Ψαρράς έχει φοβερό εκτόπισμα και το κάνει φανερό από την πρώτη επαφή.
Για τα υπόλοιπα, ας πούμε ότι επιφυλάσσομαι προς το παρόν! (Ίσως όταν δημοσιευτεί η συνέντευξη να υπάρξουν νεότερες ανακοινώσεις. Το FB ως γνωστόν είναι ο καλύτερος τρόπος να μαθαίνει κανείς νέα μου).
Facebook Page: Γιώργος Σπάνιας