Της Άννας Παχή

Καλά τώρα, αν δε μιλήσουμε για το ελληνικό καλοκαίρι, για ποιό θα μιλήσουμε; Εδώ το έχει τραγουδήσει, δραματοποιήσει, περιγράψει κόσμος και ντουνιάς, δεν είναι δυνατόν εμείς να μείνουμε απέξω. Για πάμε…

Μερικοί το προτιμούν κρύο – 1962 / Κάτι να καίει – 1963 / Κορίτσια για φίλημα – 1965 / Ραντεβού στον αέρα – 1966  – Γιάννης Δαλιανίδης 

Τα δαλιανίδεια καλοκαιρινά μιούζικαλ, πέρα από τα κωμικά τους στοιχεία έδιναν στο κοινό να απολαύσει το κουαρτέτο Ζωή Λάσκαρη, Μάρθα Καραγιάννη, Χλόη Λιάσκου και Ελένη Προκοπίου με  καυτά μπικίνι, σε λίγο αφελή αλλά πάντα εντυπωσιακά χορευτικά. Στο «Μερικοί το προτιμούν κρύο» πρωτακούσαμε το «Έχω στενάχωρη καρδιά». Στο «Κάτι να καίει» έκανε το ντεμπούτο της η Έλενα Ναθαναήλ και καθιερώθηκε το «Φσστ Μπόινγκ». Στο «Κορίτσια για φίλημα» είδαμε τα πειστήρια του τότε βασιλικού γάμου κι απολαύσαμε το «Ψου! Γείτσες!». Στο «Ραντεβού στον αέρα», θαυμάσαμε τα ελληνικά στρατά. Και φυσικά «μένουμε πάντα παιδιά».

Τύφλα να’χει ο Μάρλον Μπράντο – 1963 – Ορέστης Λάσκος

Ο ποιητής Στέφανος Αυγερινός, θέλοντας να μάθει αν αρέσει στις γυναίκες ο ίδιος ή το όνομά του, χρησιμοποιεί το συνονόματό του υπάλληλο ληξιαρχείου για να μπερδέψει τα πλήθη. Τα καταφέρνει. Ο υπάλληλος απολαμβάνει χλιδάτη φιλοξενία και το θαυμασμό των γυναικών, κάνει βόλτες με κρις κραφτ και αλωνίζει στο όμορφο νησί του Πόρου. Η «Χρυσή Αυγή» έχει γίνει «Χρυσή Θέα» για ευνόητους λόγους πια, όμως στον περιβάλλοντα χώρο πλανώνται τα ιστορικά πλέον ποιήματα: «Ήσυχο, ήσυχο το ποταμάκι» και «Απόψε σήμερα και χτες».

Τζένη – Τζένη – 1966 / Βαγγέλης Σεϊτανίδης – Ντίνος Δημόπουλος

Στις εξωτικές Σπέτσες παραθερίζει η Τζένη, κόρη του τοπικού κομματάρχη, όταν επιστρέφει ο γιος του εφοπλιστή Κασσανδρή για να θέσει υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές. Η συνέχεια γνωστή. Οι Σπέτσες είναι πανέμορφες, η σπηλιά της Νεράιδας μυστηριακή, ο ήλιος καίει και η Τζένη Καρέζη – κούκλα- χορεύει το χασάπικο που φέρει το όνομά της.. (Έχει κάνει κι άλλες καλοκαιρινές η Τζένη, αλλά καμιά τόσο εμβληματική..)

Η Αλίκη στο Ναυτικό – 1961 / Το δόλωμα – 1964 – Αλέκος Σακελλάριος / Η αρχόντισσα κι ο αλήτης – 1968 / Η νεράιδα και το παλικάρι – 1969 – Ντίνος Δημόπουλος

Η Αλίκη στην ακμή της. Κόρη αξιωματικού, τρυπώνει στο αντιτορπιλικό «Αετός» για να συναντήσει τον καλό της, ως ναύτης. Ως δόλωμα του Αλέκου Αλεξανδράκη, κάνει τέχνη την τεχνική «ρουφάω κοιλιά μέχρι να φτάσει στη σπονδυλική στήλη». Ως Κατερινιώ εμφανίζεται σε όλη την ταινία με hippy chic περιβολή και στο τέλος με την παραδοσιακή κρητική στολή. Ως Πίπης, λανσάρει το στυλ “μαγιό και μπότες”. Όλες οι ταινίες απολαυστικές, αγαπημένες και αξέχαστες. Όπως η ίδια..

Όμορφες μέρες – 1970 – Κώστας Ασημακόπουλος

Μια μυστηριώδης, πλούσια γυναίκα παραθερίζει στην Πάτμο και σιγά – σιγά μπαίνει στις ζωές των κατοίκων του, βοηθώντας όπου μπορεί. Ερωτεύεται έναν – αρχικά – τυχοδιώκτη, παρόλο που η ίδια γνωρίζει πως πεθαίνει. Η Αλεξάνδρα Λαδικού σε μια από τις λίγες της εμφανίσεις στη μεγάλη οθόνη (κρίμα, ντροπή) ραγίζει καρδιές μαζί με το Γιώργο Τζώρτζη. Σχετικά άγνωστη ταινία και κακώς, διότι είναι πολύ καλή, ενώ ακούγονται τα εξαιρετικά «Μη μου μιλάς για αγάπη» και «Βροχή και σήμερα» της Δήμητρας Γαλάνη.

Νήσος – 2009 – Χρήστος Δήμας

Από τις πολύ καλές παραγωγές, διαθέτει το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων πρωταγωνιστών και τα υπέροχα τοπία της Σίφνου. Αστεία, σατυρική, δραματική, η «Νήσος» αποδεικνύει πως υπάρχουν πιθανότητες στο ελληνικό σινεμά, έστω κι αν η συνέχειά της ήταν «λιγότερη». Θα ήθελα να ήμουν στα γυρίσματα..

Όπως καταλάβατε, τα στενάχωρα έμειναν απέξω…